
«Τα βουνά και τα λαγκάδια κάνουν πρόσχαρα τα χάδια» και με αυτό το ρητό ξεκινήσαμε να ανακαλύπτουμε αυτό που βρίσκεται γύρω από το σπίτι μας, αλλά επειδή ήταν τόσο κοντά μας το είχαμε απαξιώσει στο μυαλό μας.
Πριν από λίγες μέρες η νησιώτισσα φίλη μου αποφάσισε να ορίσει τόπο διακοπών της την Λακωνία. Παράδοξο, καθώς άλλοι τρέχουν στις παραλίες, εκείνη ήρθε «να πάρει τα βουνά».
Ξάφνου βρέθηκα να κατασκευάζω με το μυαλό μου διαδρομές, να ανοίγουμε χάρτες και να διαβάζουμε ταξιδιωτικούς οδηγούς της περιοχής.
Μα πως είναι δυνατόν να μπερδεύομαι τόσο; Όλα τα οικεία στο βίωμά μου, τόσο ξένα για εκείνη! Θα ζούσα την πρόκληση-Τουρίστας στον τόπο μου, αναρωτιόμουν. Μαζί με εκείνη και εγώ θα (ανα)ανακάλυπτα την Λακωνία.
Συνδυάζοντας χαρακτηριστικά της καταγωγής της και της δικής μας τοπικής κουλτούρας, ακολουθήσαμε τον δρόμο των μανιατών επαναστατών, περνώντας άγρια, γυμνά βουνά γεμάτα πετρόχτιστα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα (πύργους, εκκλησιές), στενές γκρεμνώδεις οδούς για να κατηφορίσουμε στα κολπώδη επίνεια Λιμένι και Νέο Οίτυλο.
Το είχα πάρει απόφαση- θα έβλεπε πάλι θάλασσα αλλά μέσα από βραχώδεις ακτές και ορεινές απολήξεις. Εκεί όπου η θαλασσινή αλμύρα σταλάζει τα πέτρινα παραθυρόφυλλα με τις πάλλευκες κεντητές κουρτίνες κι όπου οι μυρωδιές των ξυλόφουρνων «γαργαλούν» τη μύτη των περαστικών από τα στενά σοκάκια, οι οποίοι συνομιλούν με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για να (ξανα)γράψουν την ιστορία αλλιώς.
Αν ο αγροτοτουρισμός είναι η ενδεδειγμένη τουριστική δραστηριότητα της περιοχής, εμείς θα ζούσαμε τον κοσμοπολιτισμό μέσα από χώρους προσιτά πολυτελείς. Τι κι αν το Πόρτο Φίνο απέχει μίλια μακριά, το «dolce far niente»* βρίσκει την απόλυτη έκφρασή του στο δικό μας Porto Vitilo. Τον βραχώδη κολπίσκο κοσμεί μια boutique όπου η κομψότητα και το στυλ δεν σου προσθέτουν απλά ένα συνολάκι στην γκαρνταρόμπα αλλά σου παρέχουν μοναδικές στιγμές απέραντης απόλαυσης και πληρότητας, χαλάρωσης με essence ρομαντισμού σε minimal φυσικό και εικαστικό περιβάλλον. Όταν η απόλαυση αντιμετωπίζεται ως έργο ανθρώπινης πολυμορφικής αισθητικής και τέχνης, δεν αμφιβάλλεις για τον οργασμό των αισθήσεων.
Κι όταν ο ήλιος απόληξε στη θάλασσα και οι πυργίσκοι σε Λιμένι και Οίτυλο χάθηκαν στο σκοτάδι ανηφορίσαμε στην Αρεόπολη όπου το cocktail έχει την τιμητική του στα καλόγουστα μικρά μαγαζάκια που κοσμούν τα κατάμεστα δρομάκια της πόλης υπό τους ήχους της disco και latin μουσικής.
Μέσα από την μικρή εξόρμηση με την φίλη μου συνειδητοποίησα το παρακάτω:
«Μετέτρεψε τον τουρίστα μέσα σου σε ουσιαστικό ταξιδιώτη. Άλλωστε ο τόπος πρέπει να βιώνεται και όχι απλά να επισκέπτεται!»
*Η γλύκα του να μην κάνεις τίποτα
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Porto Vitilo.