Γράφει η Νατάσα Μιχαηλίδου, αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός

«Μίλησέ μου• αλλά μίλησέ μου για δάκρυα» Οδυσσέας Ελύτης

Δεν μπορώ να μιλήσω, γι’ αυτό που θέλω, γι’ αυτό που πρέπει. Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία, όταν ονοματίζεις κάτι, το καλείς, του δίνεις ζωή, δύναμη. Γι’ αυτό υπάρχουν εκφράσεις όπως «η κακιά η αρρώστια», «απ’ αυτήν την αρρώστια» κι όχι κάτι πιο συγκεκριμένο και ονοματισμένο.

Δεν μπορώ να μιλήσω, γι’ αυτό που πρέπει, γι’ αυτό που καίει. Σύμφωνα με τους νόμους της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, το ανείπωτο κακό, ο φόνος, ο αφανισμός του ανθρώπου δεν παριστάνεται ποτέ στην σκηνή, δεν μπορεί, δεν πρέπει.

Σήμερα ο αφανισμός της ανθρωπιάς μας έχει φτάσει ως ζωντανή εικόνα σε όλα τα σπίτια του πλανήτη. Η ανοησία, η κακία και ο ρατσισμός της εξουσίας έχουν ξεκληρίσει όλα τα σπίτια της οικουμένης, εξαιτίας ενός ανόητου πλανητάρχη ή πολλών.

Δεν μπορώ να ανασάνω... Τέσσερις λέξεις στο χαρτί, τέσσερις βόμβες στα θεμέλια της ανθρωπιάς μας, τέσσερις τελευταίες λέξεις που σε κανέναν μας δεν αξίζει να τις πει. Θα τις ξαναπεί όμως η σάπια κοινωνία, γιατί οι αναθυμιάσεις πια από τη σήψη της περίσσεψαν και θα την πνίξουν.

Δεν μπορώ να μιλήσω. Αν μιλήσω, θα εκτονωθώ, ασυνείδητα θα προσπαθήσω να επουλώσω ακόμα μια πληγή που άνοιξαν στο σώμα του Ανθρώπου. Αυτή η πληγή όμως πρέπει να μείνει ανοιχτή, να μην ξεχάσω, να με κεντρίζει σε κάθε μου βήμα.

Δεν μπορώ να μιλήσω. Το κλειστό μου στόμα ας μου θυμίζει το άλλο στόμα, που του στέρησαν για πάντα τον αέρα και την ζωή. Ας μου θυμίζει το κλειστό από τη μάσκα στόμα όσων βγήκαν στον δρόμο, αψηφώντας τον όποιο ιό και κίνδυνο, για να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν την ανθρωπιά τους, την παιδεία και τη δικαιοσύνη που τους έκλεψαν.

Άνθρωπε, πώς να σε αποχαιρετήσω; Πώς να σε αποχαιρετήσω, Τζορτζ Φλόιντ; Δεν μπορώ να μιλήσω.

«Μίλησέ μου• αλλά μίλησέ μου για δάκρυα».