Του Δημήτρη Πολιτκάκη
Όχι ότι δεν διατηρεί ο θεσμός ακόμα κάτι από την (νεο)κλασική οικουμενική του αίγλη ή από την σεντιμεντάλ ιδέα μιας παγκόσμιας κοινωνίας εθνών που συναντιούνται κάθε τέσσερα χρόνια για να αναμετρηθούν μεταξύ τους στο αθλητικό πεδίο σε όλο το πολυμορφικό μεγαλείο του, καταθέτοντας εκεί τους κορυφαίους εκπροσώπους τους ή τα κορυφαία τους ανθρώπινα δείγματα (specimen). Έχει όμως τρωθεί τόσο ανεπανόρθωτα το κύρος και η υπόστασή του και έχει μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό ο κορμός του από την προφανέστατη σε όλους εδώ και δεκαετίες κυριαρχία της φαρμακολογίας στην όλη εξίσωση των Ολυμπιακών Αγώνων (ας μην ξεκινήσουμε καν με το ζήτημα της ακραίας εμπορευματοποίησης) και ειδικά στον στίβο με τον οποίο έχουν σημαντικά συνδεθεί στην αντίληψη του μεγάλου κοινού, που συχνά η διαιώνισή τους έμοιαζε με άσκοπο και επιζήμιο και πολυδάπανο ξεχείλωμα μιας παρωχημένης τελετουργίας.
Και σήμερα, λόγω των συνθηκών ανασφάλειας και ψυχαναγκασμού και απελπισίας κάτω από τις οποίες ξεκινούν, είναι σα να έφτασε ο θεσμός σε κάποιου είδους ναδίρ, με το δυσοίωνο φάσμα της γκαντεμιάς και της ύβρεως να πλανάται απειλητικό πάνω από το Τόκιο, σαν από μηχανής Γκοτζίλα. Ήδη πριν από το καλημέρα ακόμα, και πέρα από τα κρούσματα που έχουν παρουσιαστεί τις τελευταίες μέρες μεταξύ των πάσης φύσεως διαπιστευμένων, καρατομήθηκε χθες ο διευθυντής της τελετής έναρξης Κεντάρο Κομπαγιάσι (σκηνοθέτης, δραματουργός, δημιουργός manga, πολυσχιδής καλλιτέχνης) επειδή ανασύρθηκε στην επιφάνεια αρχειακό υλικό που τον δείχνει να «κάνει πλάκα με το Ολοκαύτωμα» προ 23ετίας (στα είκοσι πέντε του) ως stand up κωμικός.
Το πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, μια διοργάνωση αντίστοιχης περίπου θεαματικότητας που επίσης είχε αναβληθεί την περσινή χρονιά, κρίνεται ως απολύτως επιτυχημένη αφού κατάφερε να λειτουργήσει ως καλοδεχούμενος και συναρπαστικός συχνά αντιπερισπασμός και ως αναλγητικό κατά της πανδημίας, σε μεγάλο βαθμό επειδή υπήρχε μετά από καιρό κόσμος στις εξέδρες ενός σημαντικού πολυεθνικού event. Η Ολυμπιάδα που ξεκινά επισήμως σήμερα, μοιάζει όχι μόνο με πισωγύρισμα, αλλά και με δραματική υπενθύμιση της κατάστασης σύγχυσης και αβεβαιότητας που βιώνει ο πλανήτης μέσα και γύρω από την πανδημία.
Μα αν δεν γίνουν, κινδυνεύει να ‘χαθεί’ μια ολόκληρη γενιά αθλητών, θα πουν (και έχουν πει) κάποιοι, ανάμεσά τους και διάφοροι επίσημοι εκπρόσωποι και φορείς. Τουτέστιν, κάποιοι αθλητές και κάποιες αθλήτριες που βρίσκονται τώρα στην κόψη της ακμής τους και έχουν κάνει τόσες θυσίες δεν θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την ύψιστη διάκριση και την αιώνια ένταξή τους στο ολυμπιακό πάνθεο. Καθόσον άπαξ Ολυμπιονίκης, δια παντός Ολυμπιονίκης. Ολύμπιος που λένε οι ξένοι, εδρεύων για πάντα μετά το μετάλλιο στην περιοχή των θεών. Είναι μεγάλη δουλειά, είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα και πράγματι θα ήταν κρίμα αν κατέληγαν οριστικά σε μαύρη τρύπα οι φετινοί / περσινοί Αγώνες για πολλούς αθλητές και αθλήτριες υψηλού επιπέδου, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων δικών μας, που περιμένουν πώς και πώς αυτή τη διάκριση.
Πόσο ελκυστικό όμως και πόσο αληθινό και ευγενές μπορεί να είναι ένα θέαμα – και ειδικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες με την πολυπολιτισμική, διεθνιστική τους διάσταση – όταν στοιχειώνεται από τα άδεια στάδια και τους μασκοφόρους αθλητές, όταν οι αριθμοί των κρουσμάτων στο Ολυμπιακό χωριό επισκιάσουν τα σκορ και τις επιδόσεις, όταν είναι απαγορευμένη η είσοδος στην Ιαπωνία στους πολίτες / φιλάθλους 159 ξένων χώρων, όταν, όπως έδειξε μια μεγάλη πρόσφατη δημοσκόπηση, το 80% του Ιαπωνικού πληθυσμού θα επιθυμούσε την αναβολή ή την ματαίωσή τους; Μένει να το διαπιστώσουμε, οι οιωνοί όμως δεν φαίνονται να είναι με το μέρος της Ολυμπιακής Επιτροπής ή της διοργανώτριας χώρας που είναι εκείνη που παραδοσιακά πληρώνει τα σπασμένα.
