Στο κέντρο της Αθήνας, γύρω από την Ομόνοια, η παρακμή είναι τρομακτική. Στους γύρω δρόμους, εκατοντάδες εξαρτημένοι, πόρνες που κάνουν πιάτσα, ανθρώπινα ναυάγια που σέρνονται στα πεζοδρόμια δίπλα από ξέχειλους κάδους σκουπιδιών. Τοίχοι ξεφτισμένοι, σπασμένα πεζοδρόμια, βρώμα παντού. Η πρωτεύουσα εξακολουθεί να είναι ανίκανη να διορθώσει την πιο κεντρική της εικόνα.
Αυτός ο εφιαλτικός κόσμος θυμίζει τις λογοτεχνικές σελίδες των Άθλιων, του Παρισιού του 19ου αιώνα, όπου η λάσπη, οι ζητιάνοι οι τρωγλοδύτες, οι κλέφτες, οι πόρνες, η μαζική εξαθλίωση, περιέγραφαν την τότε κοινωνία στο κέντρο της. Ένα κέντρο που ήταν πυκνοκατοικημένο, σκοτεινό, επικίνδυνο και ανθυγιεινό, όπου η δυστυχία είχε επιβληθεί.
Η περί την Ομόνοια Αθήνα είναι 160 χρόνια πίσω και θυμίζει σε μικρογραφία το τότε Παρίσι, που περιέγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Αυτή η πραγματικότητα έχει ένα τεράστιο κόστος, κοινωνικό και οικονομικό. Περιουσίες έχουν απαξιωθεί αν και είναι στο κέντρο της πόλης, επιχειρήσεις καταστρέφονται (ακόμα και ξενοδοχεία), όλο και περισσότεροι εξαθλιωμένοι άνθρωποι προσέρχονται ,
Το κέντρο του Παρισιού σώθηκε, όταν στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ναπολέων Γ΄ και ο βαρόνος Οσμάν, γκρέμισαν τα γκέτο και ολόκληρες γειτονιές - φαβέλες της εποχής και στη θέση τους έβαλαν πάρκα, μεγάλους δρόμους (αυτούς που βλέπουμε σήμερα), δίκτυα αποχέτευσης και ύδρευσης, σημαντικά δημόσια κτήρια και μνημεία.
Μπορεί στην Αθήνα περί την Ομόνοια να γίνει κάτι παρόμοιο; Μάλλον όχι. Μπορεί όμως να εκπονηθεί ένα πρόγραμμα σπουδαίων κινήτρων για ΟΛΟΥΣ τους ιδιοκτήτες των εκεί ακινήτων - τα περισσότερα νεοκλασικά - ώστε να αξιώσουν μεγαλύτερα ενοίκια και α προσελκύσουν σημαντικούς επιχειρηματίες,
Δίπλα από αυτά τα κίνητρα ανάπλασης ΟΛΩΝ της κτηρίων στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, να εκπονηθεί ΄ένα ευρύ πρόγραμμα πεζοδρομήσεων ασφαλτοστρώσεων, πρασίνου, pocket park κ.α.. Η ολική αισθητική ανάπλαση της περιοχής θα εκδιώξει την παρακμή και στη θέση της θα φέρει την εξυγίανση του κέντρου. Ή αλλάζουν όλα στο κέντρο της Αθήνας ή η μαζική εξαθλίωση θα επεκταθεί.
