Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Γιώργος Σεφέρης
Κάποτε, στα πλαίσια της εικονικής πραγματικότητας, θα δείχνουν πώς ήταν τα ποτάμια. Εκείνες οι γενιές θα μάθουν εικονικά, τι είναι η όχθη, τα βατράχια, τα καλάμια.
Η επιστημονική φαντασία, στην άλλη ζωή, θα επιστρατέψει κάθε δυνατότητά της, για να μπορέσουν οι προσομοιωτές των ποταμών να έχουν νερό, χλωρίδα και πανίδα.
Τότε τα ποτάμια θα έχουν πολλά like!
Τώρα δεν έχουν, αλλά η ανθρωπότητα εξελίσσεται και μια μαύρη μέρα θα το πετύχει και αυτό.
Κάποτε οι άνθρωποι αναζητούσαν ποτάμια για να κατοικήσουν δίπλα τους. Χωριά, πόλεις έως και μεγάλες πρωτεύουσες οικοδομήθηκαν πλάι σε ποτάμια για να ευεργετηθούν από τα νερά τους.
Αλλά η ανθρωπότητα εξελίχθηκε. Τα ποτάμια άρχισαν να μπαζώνονται, να εκτρέπονται, να καλύπτονται, να δηλητηριάζονται και τέλος να εξαφανίζονται.
Αυτό σήμαινε πρόοδος!
Πολλά δισεκατομμύρια, κάθε είδους νομίσματος, επενδύθηκαν από τους σοφά κυβερνώντες, για τέτοιου είδους ανάπτυξη!
Κάποτε τα ποτάμια είχαν θεϊκά ονόματα και ο μύθος τους γινόταν γνωστός στα πέρατα, του τότε γνωστού κόσμου.
Με τον καιρό όμως παραγνωριστήκαμε με ποτάμιους θεούς και ποτάμια και σαν είδος με νοημοσύνη που είναι ο άνθρωπος, αποφάσισε να τα εξοντώσει. Παραδείγματα άπειρα.
Άλλο είναι να παίρνεις δωρεάν το νεράκι του ποταμού με κόπο και μόχθο και άλλο είναι γύρω από το νερό να στήνεται πάρτι οικονομικών συμφερόντων, προεξαρχούσης της σπατάλης.
Άλλο είναι να έχεις παιδεία και να σέβεσαι τα δώρα της γης και άλλο να χρειάζεται να δώσεις δωράκια στις εξουσίες για να επιβιώσεις.
Άλλο είναι να κόβεις το δικαίωμα του ποταμού να κυλίσει το νεράκι του και αναφαίρετο δικαίωμά του είναι να σε κάνει να πεις, το νερό νεράκι.
Με τούτα και μ’ εκείνα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!
Τόσες αμαρτίες μας ξέπλυναν, τα θεϊκά των ποταμών νερά, πόσες άλλες ν’ αντέξουν;
Και αφού είδαν και αποείδαν με τούτο το αχόρταγο, άπληστο και όσα άλλα στερητικά Α, ανθρώπινο είδος άρχισαν σιγά σιγά να τα μαζεύουν και να φύγουν. Πού ν’ αντέξουν άλλη προσβολή;
Έκλεισαν τις πηγές τους και όλα τα ποτάμια της γης κατέβασαν στάθμη και κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας, αφού δεν κατεβαίνουμε εμείς για το περιβάλλον, και διαδήλωναν την ξηρασία τους μέχρι το τέλος του κόσμου.
Κάπου εκεί στον Αχέροντα.
Κάπου εκεί που οι θεοί είχαν ορίσει ότι όλοι οι άνθρωποι γίνονται ίσοι.
Κάποτε, κάπου εκεί…
Και θα ’ναι πολύ αργά.
Μαύρο σκοτάδι.
Ούτε στο γέροντα που καθόταν στην ακροποταμιά, λίγο πριν το τέλος, έδωσε σημασία κανείς.
Ίσως και να τον έλεγαν Γιώργο Σεφέρη. Τι σημασία έχει πια;
Είναι αργά.
