Σε ένα προηγούμενο κείμενο μου, είχα ασχοληθεί με την μαζική εγκατάλειψη της εργασίας από χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, που μετά την πανδημία αξιολόγησαν ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος, δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει και δεν πρέπει να τον χαραμίζεις ειδικά σε μια δουλειά που δεν την αγαπάς.
Υπήρχε βέβαια ένα ερώτημα: Πως ζεις χωρίς το εισόδημα από την όποια εργασία σου; Η απάντηση ήταν ότι υπήρχαν κάποια χρήματα στην άκρη, η βοήθεια των γονέων, κάποια εύκολα χρήματα από πρόσκαιρες "αρπαχτές", οπότε κανένα πρόβλημα.
Ξαφνικά το κλίμα έχει ανατραπεί. Οι αρμόδιοι φορείς διαπιστώνουν μια μεγάλη επιστροφή στην εργασία που μήνα με τον μήνα αυξάνεται. Τι έχει συμβεί; Απλώς ήρθε η ακρίβεια. Ο έχων εγκαταλείψει την εργασία, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα χρειώδη όπως είναι το Σούπερ Μάρκετ, τα καύσιμα, μια απλή έξοδος για καφέ. Άρα πρέπει να εργαστεί και πάλι.
Η τάση επιστροφής έχει επιφέρει ανακούφιση σε δεκάδες κλάδους που δεν βρίσκουν προσωπικό και είτε δεν άνοιξαν (π.χ. ξενοδοχεία) είτε υπολειτουργούν (π.χ. αεροπορικές εταιρείες που καθυστερούν ακόμη και επί μέρες αναγγελθείσες πτήσεις). Στην Ευρώπη από τον Τουρισμό μόνο λείπουν 1.200.000 εργαζόμενοι.
Ένα παράδειγμα είναι η βρετανική αγορά εργασίας που εξακολουθεί να παρουσιάζει μεγάλες ελλείψεις, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να αρχίσει να λύνεται το πρόβλημα. Αυτό επιβεβαιώνουν τα στοιχεία, που φέρουν τον αριθμό όσων παραμένουν αδρανείς, χωρίς ούτε να εργάζονται ούτε να αναζητούν εργασία, να μειώνονται συνεχώς.
Στις ΗΠΑ στη διάρκεια του περασμένου έτους περισσότεροι από 6,5 εκατ. άνθρωποι προσελήφθησαν σε διάφορες εργασίες καταγράφοντας μια εντυπωσιακή ανάκαμψη της αγοράς εργασίας στην ιστορία της χώρας. Η ανάκαμψη αφορά μάλιστα όλο το φάσμα των εργαζομένων, με τις γυναίκες στις ηλικίες από 25 έως 54 ετών να επιστρέφουν στην αγορά εργασίας εξίσου με τους άνδρες.
Ιδού η αλήθεια λοιπόν. Από την μία, οι χαμηλόμισθοι δεν έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν αδρανείς στο σπίτι επί έξι μήνες γιατί δεν έχουν τόσο πολλές αποταμιεύσεις. Από την άλλη οι εργοδότες δίνουν αυξήσεις ώστε όχι μόνο να βρουν προσωπικό, αλλά και να κρατήσουν όσους υπαλλήλους έχουν.
