«Ταυτίζονται με τις μορφές του ’21 τα τούνελ της Πελοποννήσου», διαβάζουμε ως τίτλους στις εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά μέσα. Ακόμα κι εδώ χρησιμοποιούμε αγγλικόν όρον λες και δεν υπάρχει ελληνικός ωραιότερος και ακριβέστερος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όπως σήραγγα, διάβαση, δίοδος, πόρος, τεχνητό όρυγμα (θυμηθείτε το Ευπαλίνειον όρυγμα), φάραγγα και άλλα ακόμα. Εμείς όμως τούνελ δηλαδή χωνί μήπως δεν… τιμήσουμε τη γλώσσα μας.
Και αναρωτιέμαι αν το τούνελ ταιριάζει στις Μορφές του ’21, το πρότζεκτ στην ελιά (το πρότζεκτ της ελιάς), το φεστιβάλ στο γάλα και στο τυρί ή στο μουσείο (φεστιβάλ γάλατος και τυριού – δεν λέει γάλακτος ο νεοέλληνας), η πλατφόρμα στο διαζύγιο (η πλατφόρμα για συναινετικό διαζύγιο είναι εξαιρετικά απλή – η διαδικασία θέλει να πει. Ή τα εξοχικά τα νοικιάζει σε πλατφόρμες. Ως και το ΠΑ.ΠΕΛ μιλάει για πλατφόρμα της βασιλόπιτας που πρέπει να είναι έτοιμη πριν το Πάσχα) και πλείστα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Καινούριο φρούτο η πλατφόρμα.
Και αναρωτιέμαι επίσης αν αυτά αποτελούν ή όχι προσβολή στους ανθρώπους του τόπου μας. Αν αυτοί που τα γράφουν και τα σερβίρουν κατά κόρον σέβονται τους αναγνώστες ή ακροατές, οι οποίοι δεν υποχρεούνται να γνωρίζουν ξένες γλώσσες ή κι αν γνωρίζουν αδιαφορούν για τα προσόντα του γράφοντος ή του ρήτορος. Χώρια που αν ανακατεύεις αγγλικούρες στον έλληνα λόγον είναι σα να περιφρονείς την ίδια την Ελλάδα αφού περιφρονείς τη γλώσσα της. Αφήστε πια που αν στην ελιά κολλήσεις πρότζεκτ, στο γάλα και το τυρί ή στο μουσείο φεστιβάλ, στη βασιλόπιτα πλατφόρμα οι λέξεις χάνουν τη μαγεία που κουβαλάνε. Κάτι μου λέει πως με τη φόρα που έχουμε πάρει, ενώ άλλοτε η ελληνική γλώσσα νίκησε παντοδύναμους κοσμοκράτορες Ρωμαίους, Άραβες, Σλάβους, Φράγκους, Τούρκους και τόσους άλλους, τώρα με τις αγγλικούρες θα καταντήσουμε σαν τους Ποσειδωνιάτες του Καβάφη.
Ας αφήσουμε όμως τα γλωσσικά και να πάμε στην ουσία. Δεν γνωρίζω πώς γίνονται οι ονοματοδοσίες οδών, πλατειών, νοσοκομείων, θεάτρων, γυμναστηρίων, σηράγγων κλπ, δηλαδή από ποιους και με ποια κριτήρια κάθε φορά, ούτε αν προηγείται ένα είδος διαβούλευσης. Ας μας πει κάποιος αρμόδιος με ποιο κριτήριο πχ το πρώτο αεροδρόμιο της Χώρας ονομάστηκε Ελευθέριος Βενιζέλος και μάλιστα με ομόφωνη απόφαση της Βουλής. Ούτε ένας από τους εκπροσώπους του Έθνους δεν είπε τί δουλειά έχει ο Βενιζέλος με το πρώτο αεροδρόμιο της Ελλάδος, που η Ιστορία της χάνεται στα βάθη τής ατέλειωτης μυθολογίας της; Ή μήπως γιατί οι Γάλλοι είπαν το δικό τους Σαρλ Ντε Γκωλ, οι Αμερικάνοι Τζον Κέννεντυ, οι Τούρκοι Κεμάλ Ατατούρκ, εμείς μαϊμούδες και για να μην υστερήσουμε στοιχηθήκαμε στην ίδια γραμμή και το ονομάσαμε Ελ. Βενιζέλος; Χάθηκε να το πούμε Δαίδαλος ή Όμηρος ή Σοφοκλής (της σοφίας το κλέος) ή Απόλλων ή Ερμής ή Αθηνά και τόσα άλλα; Το παλιό τουλάχιστον το λέγαμε «Ελληνικό». Και ο ξένος απ’ όπου γης, να γνωρίζει ότι προσγειώνεται ή απογειώνεται από το «Δαίδαλος». Και μετά μιλάμε για οράματα και μεγάλες μεταρυθμίσεις.
Ή με ποιό κριτήριο γεμίσαμε την Ελλάδα με οδούς ηρώων Πολυτεχνείου; Δε λέω να μην υπάρχουν, αλλά δεν αρκούσαν δυο, τρεις, δέκα σε μερικές πόλεις; Παντού πια ηρώων Πολυτεχνείου ή Βουλής ή Δημοκρατίας και πουθενά στην πατρίδα μας οδός Κολοκοτρωναίων, καίτοι έχομε εκατόμβη νεκρών και κανένας απ’ αυτούς δεν πήγε από φυσικό θάνατο. Ή γεμίσαμε την Ελλάδα με οδούς και όχι μόνο Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν έμεινε δρόμος, θέατρο, γυμναστήριο, κολυμβητήριο να μην το πούμε Μελίνα Μερκούρη. Έχουμε δώσει ονόματα σε οδούς ή πλατείες ακόμα και καθαρμάτων της Ιστορίας, όπως Ιωάννου Κωλέττη, ο οποίος πλην των άλλων ήταν γιατρός του Μουχτάρ Πασά, κατέσφαξε το Μωριά, κληροδότησε 640 χιλιάδες χρυσά φράγκα σε μια Γαλλίδα εταίρα κι εμείς τον κάναμε πλατεία. Ή 18 οδοί και λεωφόροι φέρουν το όνομα του ολεθρίου Δημ. Γούναρη. Δεν έχω καταλάβει επαναλαμβάνω με ποια κριτήρια γίνονται οι ονοματοδοσίες.
Και πιο πέρα: Γιορτάζουμε 48 χρόνια τώρα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα – αυτό το ρεζιλίκι το λέμε δημοκρατία – τις ίδιες ημερομηνίες που σκλαβώθηκε στον Τούρκο το 38% της μεγαλονήσου Κύπρου, εμείς το κάναμε κοσμικό γεγονός. Το όνειρο της Ένωσης που δήλησε σε εφιάλτη. Αλήθεια δε γνωρίζουμε ότι η Κυπριακή τραγωδία συσκοτίζει κάθε μικροπολιτικό κέρδος εδώ στην Ελλάδα; Και είναι σα να γιορτάζουμε με χαρές και πανηγύρια τη Μικρασιατική καταστροφή επειδή ήταν η απαρχή της κατάργησης της βασιλείας. Τις συγκρίσεις και τα μεγέθη τονίζω και τα κριτήρια ψάχνω να βρω.
Ή ακόμη πιο πέρα: Για τα εκατό (100) χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή κόψαμε 750 χρυσά συλλεκτικά νομίσματα ονομαστικής αξίας διακοσίων (200) € έκαστον. Ποιός τα έκοψε; Μα το επίσημο Υπουργείο Οικονομικών με υπουργόν – να τα λέμε αυτά να μένουν – τον κ. Σκυλακάνην.
Αλήθεια υπάρχει λογική ή το μυαλό μας είναι κουρούνας, γουστέρας, προβατίνας όπως έλεγε ο διδάσκαλος Δημ. Λιαντίνης; Γιατί χάθηκαν προαιώνιες πατρίδες, περιοριστήκαμε στη μια όχθη του Αιγαίου και τώρα ο γείτονας μιλάει για τουρκικό Αιγαίο και δική του «γαλάζια πατρίδα» και θέλει και τα νησιά «τα δάκρυα των θεών», όπως τα αποκαλούσε ο Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος, τα
«λαμπρά μαργαριτάρια
που ηλιοφεγγίζουν στο λαιμό της μάννας τους στολίδι
κι απλώνουν μες στη θάλασσα δαντέλες τ’ ακρογιάλια»,
που λέει ο ποιητής Φ. Βαρέλης, εμείς πανηγυρίζουμε κόβοντας χρυσά νομίσματα. Την πρωτοφανούς αγριότητος καταστροφή, το ξερίζωμα, την απάνθρωπα βίαιη πράξη της Ιστορίας, τις χιλιάδες νεκρούς, τους εκτοπισμούς, τους βανδαλισμούς, τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους βιασμούς, τους βασανισμούς και ό,τι κακό επενόησε ο ανθρώπινος νους, εμείς τα γιορτάζουμε με την κοπή χρυσών νομισμάτων. Για τους ανθρώπους που έζησαν μια άβυσσο δίχως ουρανό μοιρολογώντας τη μοίρα τους και τους Έλληνες να τους επιφυλάσσουν εχθρική υποδοχή και στυγνή εκμετάλλευση. Γιορτάζουμε όλη τούτη την ανείπωτη συμφορά, το πένθιμο αντίο στην ελληνική Ιωνία, την έσχατη κραυγή, με χρυσά νομίσματα, να αγοράσουν οι άρχοντες να καμαρώνουν. Είναι η νέα γλώσσα που οι νεοέλληνες ηγέτες διηγούνται και γράφουν την Ιστορία της Ελλάδος. (Η ονομαστική αξία αυτών των νομισμάτων είναι 200 € όμως αυτοί οι άθλιοι τα πουλούν μαύρη αγορά 750 €. Και ολόκληρη η αντιπολίτευση εξαφανισμένη). Με ποιά κριτήρια, λέω, γίνονται αυτά δεν μπόρεσα να καταλάβω. Γιατί κάποιος λόγος θα υπάρχει, διάβολε. Όχι πια τόσο φρικτή αναξιότητα. Ως και γήπεδο ποδοσφαίρου το είπαμε Αγία Σοφία.
Και τώρα βαφτίσαμε και τις έξη σήραγγες, ελληνιστί τούνελ, του αυτοκινητοδρόμου Κόρινθος – Τρίπολη – Καλαμάτα, και μια απ’ αυτές, εκείνη του Αρτεμισίου, την είπαμε Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ντροπή. Γιατί τον ελευθερωτή της Ελλάδος τον θάψαμε σε μια σήραγγα! Εκείνον που «ξύπνησε είκοσι αιώνων κοιμηθείσαν γην δόξης», όπως είπε ο Οικονόμου ο εξ Οικονόμων, «το εκλεκτώτερον τέκνον της νεωτέρας Ελλάδος» κατά τον ποιητήν Παναγιώτην Σούτσον, τον χώσαμε σε μια σήραγγα και έτσι κάναμε το καθήκον μας. Τα στραβά υμνούνται για ίσια και από πάνω καμαρώνουμε. Και πάλι ντροπή. (Επειδή οι αρμόδιοι δεν διαθέτουν, όπως αποδεικνύουν οι πράξεις τους πολιτιστική λεπτότητα για να αντιληφθούν το νόημα των λέξεων, γι’ αυτό μιλώ τόσο ανοιχτά και με τρόπο μήπως καταλάβουν).
Το 2021 γιορτάσαμε τα διακόσια (200) χρόνια από την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821. Και ενώ ήταν μοναδική ευκαιρία να δοθεί επιτέλους στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου – δεν έχουμε καμμία δικαιολογία να είναι για δεκαετίες ανομάτιστο – το όνομα του ελευθερωτή μας, όπως τεκμηριωμένα έχει προταθεί, εμείς για τα διακόσια χρόνια αρκεστήκαμε σε χαρές και πανηγύρια, σε κουβέντες από «κορυφαίους λογάδες» και εκδόσεις βιβλίων που δεν περιέχουν τίποτα καινούριο από τα ήδη γνωστά, αντί οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου να διαγράψουν ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία του Έθνους. Εκείνος ελευθέρωσε ένα κομμάτι και χάραξε το δρόμο. Εμείς τί κάνουμε από δω και πέρα; Σ’ αυτό το ερώτημα έπρεπε να απαντούν όλα τα εκδοθέντα βιβλία.
Και το Πανεπιστήμιο να το πούμε «Κολοκοτρώνειον». Και τα ελληνόπουλα που σπουδάζουν σ’ αυτό να είναι περήφανα γιατί γραμματίστηκαν στο Κολοκοτρώνειον και φέρουν τις αρχές και τις αξίες Εκείνου, όπως άλλα ελληνόπουλα είναι υπερήφανα που σπούδασαν στο Καποδιστριακόν ή το Αριστοτέλειον ή το Δημοκρίτειον. Όμως εμείς ΠΑ.ΠΕΛ, που θυμίζει, όπως έχω ξαναγράψει απορρυπαντικό, και τώρα δώσαμε τ’ όνομά του σε μία σήραγγα. Αηδιάζω με τις γελοιότητες, τις φαιδρότητες. Διότι σήμερα αν χτυπά η καρδιά της Ελλάδος είναι γιατί την ανέστησε ο Κολοκοτρώνης που εμείς θάψαμε στη σήραγγα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι σα να ενταφιάζουμε (χαντακώνουμε) το Έθνος ολόκληρο;
Μίλησα παραπάνω για τα κριτήρια που γίνονται οι ονοματοδοσίες και δεν μπόρεσα να καταλάβω. Στον ίδιο αυτοκινητόδρομο τη σήραγγα του «Καλογερικού» την είπαν Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’. Γιατί άραγε; Μήπως ως «Καλογερικόν» η τοποθεσία έπρεπε να δοθεί όνομα ρασοφόρου ώστε να ταιριάζει, ελληνιστί να πηγαίνει ασορτί με το καλογερικόν; Απόκοντα και οι υπόλοιπες. Του Ραψομμάτη Νικηταρά, Παπαφλέσα, Φιλελλήνων, Καποδίστρια.
Άμοιρε Νικηταρά! Κάποτε το ελληνικό Κράτος σου είχε δώσει άδεια να διακονεύεις (επαιτείς) στον Πειραιά κάθε Παρασκευή έξω από την εκκλησιά αφού σε είχαν καταντήσει σακάτη και τυφλόν, και τώρα σε θάβει στη σήραγγα.
Τί να πω; Προσπαθώ τις τραγικές καταστάσεις να τις διακωμωδώ για να μην εκραγώ. Και απορώ πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τα «ωραία, τα μεγάλα και τ’ αληθινά». Φαίνεται ότι αυτό το μηχάνημα, ο εγκέφαλος, λειτουργεί τόσο διαφορετικά, αν λειτουργεί, γι’ αυτό επικρατεί το κακό. Και μίκρυναν τόσο πολύ στα μάτια μου εκείνοι που έδωσαν αυτά τα ονόματα στις σήραγγες. Όχι τόσο γιατί δεν διαθέτουν κρίση – αυτό είναι γνώρισμα πολλών – αλλά πρωτίστως γιατί τους λείπει η ενσυναίσθηση, η Εθνική Ψυχή. Και η πατρίδα ρεζιλεύεται διεθνώς.
