Πολλοί από τους υποψήφιους άρχοντες της αυτοδιοίκησης έχουν ένα πολύ σημαντικό προσόν. Την έλλειψη αυτογνωσίας! Κι ένα πολύ ασήμαντο κίνητρο. Την προβολή. Τη φιλοδοξία να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να γίνουν κάπως επώνυμοι και κάπως επίσημοι και κάπως… εξουσία. Και κάπως χρήσιμοι στo κοινωνικό σύνολο θα μου πείτε. Αν δεν ήτανε κι αυτοί…; Αυτό αφήστε το, είναι αποτέλεσμα (αν προκύψει), δεν είναι κίνητρο. Κανείς σχεδόν, ως υποψήφιος, δεν έχει πρωταρχικό και ενσυνείδητο στόχο την κοινωνική προσφορά, τη θυσία που είναι το βασικότερο στοιχείο της ηθικής δομής των δημοσίων προσώπων, κι ας φωνάζουν όλοι «….για το καλό του τόπου» και τα παρόμοια. Η όποια προσφορά έρχεται (αν έλθει) στην πορεία της θητείας, άλλοτε βέβαια με τον κόπο και την αξιοσύνη κάποιων λίγων απ’ αυτούς κι άλλοτε με τις διάφορες συγκυρίες ή τις τυχόν προσπάθειες των προηγουμένων τους, που τις ξεχνούν στις συνεντεύξεις ή τις δηλώσεις τους και κάθε έργο ή εργάκι, όλα «κατόπιν ενεργειών μας»!
Μεγάλο μέρος της κακής λειτουργίας και της αναποτελεσματικότητας των Οργανισμών Αυτοδιοίκησης οφείλεται στο γεγονός ότι με τις εκλογές μπαίνουν στο χώρο και άτομα κατά τύχη ή κατά λάθος. Κατά τύχη δική τους και κατά λάθος των ψηφοφόρων. Το πρώτο συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αντί να κάνουν την αυτογνωσία τους, πριν αποφασίσουν να κατεβούν στις εκλογές, αντί να αναρωτηθούν πρώτα αν έχουν την καταλληλότητα και τις δυνατότητες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του αξιώματος που καλούνται να υπηρετήσουν, λένε εκείνο το γνωστό «με πιέζουν», βγαίνουν στο μπαλκόνι της φιλοδοξίας τους και σίγουροι για τον εαυτό τους μετράνε ψήφους: Τόσους από δω, τόσους από κει… βγαίνω. Μα το θέμα δεν είναι αν θα βγεις. Το θέμα είναι τι θα κάνεις όταν βγεις.
Θα τους κατατροπώσουμε! Η χαρά της νίκης! Άλλο ανόητο κίνητρο. Εξίσου ανόητο με εκείνο της σύγκρισης. «Αφού εκείνος….. (ο λίγος), γιατί όχι κι εγώ;». Πάντως όμως λιγότερο ανέντιμο από το κίνητρο της αμειβόμενης θέσης για μια τετραετία. Να μην ξεχάσω και τους επαγγελματίες του είδους, τους «δοκιμασμένους», οι οποίοι προβάλλοντας την κεκτημένη εμπειρία από μία ή περισσότερες τετραετίες στο θεσμό (να ολοκληρώσουμε το έργο μας κλπ), λες και μετά απ’ αυτούς το χάος, δεν εννοούν να κατεβούν από το θρόνο και είναι πάλι και πάλι υποψήφιοι. Ενίοτε και με κλονισμένη υγεία. Εδώ βέβαια δε μιλάμε για κίνητρο, αλλά για σύνδρομο!
Χωρίς λοιπόν να έχουν μερικοί συνείδηση της ανεπάρκειας και των αδυναμιών του χαρακτήρα τους, και άλλοι χωρίς καν να ξέρουν τι τους περιμένει μετά την εκλογή, αλλά και χωρίς να έχουν μυρουδιά από τη φιλοσοφία και την πρακτική του «Καλλικράτης», μπαίνουν στα ψηφοδέλτια, κι αρχίζουν τις χαιρετούρες και τους χορούς στα πανηγύρια. Κάποιοι μάλιστα σπεύδουν από πολύ νωρίς να πάνε με «το γκανιάν», μη δεν προλάβουν και χάσουνε τη θέση και στερήσουν και μας τους δημότες από τις πολύτιμες υπηρεσίες τους! Και μετά έρχονται τα δύσκολα. Και μετά άλλους τους παίζουν κομπολόι οι γραφιάδες του δήμου, γιατί δεν έχουν ιδέα από «χαρτιά», άλλοι ούτε μια πρόταση ούτε μια εισήγηση της προκοπής είναι ικανοί να κάνουν στις συνεδριάσεις, άλλοι ρητορεύουν χωρίς καμιά βαρύτητα λόγου, άλλοι, μη συνεργάσιμοι και εριστικοί, να τσακώνονται μόνο ξέρουν εν ονόματι του δημοκρατικού λόγου και να μετατρέπουν τα συμβούλια σε απείρου κάλλους παραστάσεις, άλλοι, όποια υπεύθυνη αρμοδιότητα και να αναλάβουν τα κάνουν θάλασσα ή κάνουν το παν για να προβληθούν, άλλοι δημιουργούν οικονομικά σκάνδαλα κι άλλοι, της πλειοψηφίας συνήθως, αμέσως μόλις περάσουν οι χαρές «της νίκης», που τους κρατάει ενωμένους ως συνδυασμό, χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν μέσα στη δίνη του εμφύλιου σπαραγμού, που είναι ό,τι χειρότερο για την καλή πορεία και την αποτελεσματικότητα μιας δημοτικής αρχής.
Ενδοσκόπηση, παιδιά, περίσκεψη πρώτα κι ύστερα τη δήλωση υποψηφιότητας στον αρχηγό, που κι αυτός πάλι δεν επιλέγει πάντα τους καλύτερους αλλά τους πλέον ψηφοσυλλεκτικούς και στο τέλος και τίποτα φουκαράδες «κατ’ ανάγκην» για να συμπληρώσει το ψηφοδέλτιο. Οπότε, κι εμείς ο κόσμος, αφού κάποιοι θεωρούμενοι ικανοί και κατάλληλοι αποφεύγουν ν’ ασχοληθούν με τα κοινά ή φυγομαχούν μένοντας έξω απ’ το χορό για να κάνουν την κριτική τους, εσάς βλέπουμε στο ψηφοδέλτιο, εσάς ψηφίζουμε. Άλλο αν στη συνέχεια μετανιώνουμε. Οι υποψήφιοι λοιπόν έχουν τη μεγάλη ευθύνη, μετά από τα κόμματα που βέβαια τη δουλειά τους κάνουν. Αρκεί να το καταλάβουν, πριν γίνουν υποψήφιοι.
Κατά τ’ άλλα… καλή επιτυχία στους εκλογείς!
«Παρατατικός»