Αυτή την εικόνα ποιός θα μπορούσε να την φανταστεί πριν μερικά χρόνια;
Στην κλειστή κοινωνία μας αυτό ήταν αδύνατο, ήταν απαράδεκτο, ήταν πρωτοφανές, ήταν, ήταν, ήταν... Σήμερα είναι κανόνας, είναι εικόνα που την βλέπουμε κάθε μέρα, είναι εικόνα που θα πονά, είναι εικόνα που θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν, είναι εικόνα που θα πρέπει τα παιδιά μας να την βλέπουν και να την βιώνουν.
Τελικά, όλα αυτά είναι η παγκοσμιοποίηση που λένε, είναι η πρόοδος και οι καλύτερες συνθήκες ζωής;
Αν είναι όλα αυτά, ας μην πάρουμε ως έλληνες, ας πάρουν οι άλλοι, αυτοί με τα ευρώ που δανείζουν όλο τον κόσμο, αυτοί που με τέτοιες εικόνες έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους και όταν βλέπουν κάποιον στον δρόμο να πεθαίνει, σηκώνουν το πόδι τους για να περάσουν από πάνω.
Κάποιος για αυτόν τον άνθρωπο, κάτι πρέπει να κάνει, αλλά η ερώτηση είναι:
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Νικόλαος Σελίμος
