Όταν ο θάνατος γίνεται γιορτή και δεν αποκαλείται θάνατος, αλλά μετάσταση. Όταν υπάρχει η μετά του τάφου αιώνια ζωή, η ελπίδα της αέναης βασιλείας, οι απανταχού χριστιανοί γιορτάζουν, απ' άκρη σε άκρη της γης, την αγία Μετάσταση της Θεοτόκου.
Το Πάσχα του καλοκαιριού γιορτάζει ο απανταχού Ελληνισμός, εν μέσω δύσκολων και περίεργων συγκυριών.
Πλήθος πιστών θα κατακλύσει αυτές τις μέρες εκκλησίες, μοναστήρια και προσκυνήματα που είναι αφιερωμένα στην Υπεραγία Θεοτόκο. Η έμπνευση, η δέηση, η ελπίδα, η κατάνυξη και η χαρά διαχέονται σε πλήθος χριστιανών που συρρέουν σε κάθε εκκλησία της Παναγίας και πανηγυρίζουν, διότι η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι πένθιμο γεγονός για τον λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν» και με την Κοίμησή της προπορεύτηκε στον παράδεισο.
Στην Ελλάδα, η Θεομητορική μετάσταση γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε κάθε γωνιά της χώρας όπου υπάρχει και μια ξεχωριστή Παναγιά.
Αμέτρητα είναι τα προσκυνήματα της Παναγίας που δεσπόζουν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο
Παναγία η Έλωνα
Χιλιάδες πιστοί από την Αρκαδία, την Λακωνία αλλά και όλη την χώρα, έχουν αρχίσει να συρρέουν στην Ιερά Μονή της Παναγίας Έλωνας, στο Κοσμά Κυνουρίας, για να προσκυνήσουν την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο.
Η εικόνα της Παναγίας της Έλωνας είναι αγιογραφία, καλυμμένη με χρυσό «πουκάμισο» κι αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά, ενώ το προσωνύμιο «Έλωνα» προέρχεται από την τσακώνικη τοπική διάλεκτο και την λέξη «έουνη» που σημαίνει Ελεούσα.
Στην εικόνα αυτή της Θεοτόκου έχουν αποδοθεί πολλά θαύματα και γι' αυτό πλήθος από τάματα πιστών περιβάλλουν το προσκυνητάρι, ενώ οι πιστοί όλο το χρόνο, κυρίως όμως αυτές της ημέρες, φτάνουν από κάθε γωνιά της χώρας και από το εξωτερικό με κάθε τρόπο και μέσο: πεζοπορώντας και γονυπετείς, εκπληρώνοντας το τάμα τους και προσκυνώντας την ιερή εικόνα της Παναγίας, δείχνοντας μ' αυτό τον τρόπο την αγάπη τους και την ευγνωμοσύνη τους στο πρόσωπο της Θεοτόκου για την βοήθεια που τους παρείχε.
Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, θα τελεστεί το πρωί πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ενώ οι λατρευτικές εκδηλώσεις και οι ιερές ακολουθίες θα συνεχιστούν καθημερινά ως τα Εννιάμερα της Θεοτόκου, Δευτέρα 23 Αυγούστου.
Μονή Παναγιάς Κορφιώτισσας
Το μοναστήρι της Παναγίας Κορυφής ή Παναγιάς Κορφιώτισσας βρίσκεται νότια του χωριού Καμάρι, που υπάγεται στο δήμο Ξυλοκάστρου και του νομού Κορινθίας. Τοποθετείται στην κορυφή του λόφου "Κούτσα" και σε υψόμετρο 730 περίπου μέτρων.
Σύμφωνα με την ιστορία του μοναστηριού, αρχικά χτίστηκε ένα μικρό εκκλησάκι στα ερείπια αρχαίου κτίσματος και στη συνέχεια το μοναστήρι, γύρω στα 1750.
Η εικόνα της Παναγιάς της Κορφιώτισσας, που χρονολογείται από το 1816, είναι τοποθετημένη σε σκαλιστό εικονοστάσι, έργο του ξυλογράφου Ιωάννου Βασιλείου. Λέγεται πως αυτή η εικόνα εξαφανίστηκε, όταν οι μοναχοί κατέβηκαν χαμηλότερα, για να είναι πιο εύκολη η διαβίωσή τους, και ξαναβρέθηκε στο αρχικό μοναστήρι, προκαλώντας και την επανεγκατάστασή τους.
Το μοναστήρι αρχικά φιλοξενούσε άνδρες μοναχούς αλλά από το 1935 μετατράπηκε σε γυναικείο.
Η τοποθεσία του μοναστηριού και το υψόμετρό του προσφέρουν στον επισκέπτη θέα που κόβει την ανάσα. Όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, μπορεί κανείς να δει από την Ακράτα έως το Λουτράκι αλλά και τον Παρνασσό.
Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μπούρα
Η Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει μακραίωνη ιστορία και κτίστηκε επί των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Κομνηνών. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Λεοντάρι, στον δρόμο Λεονταρίου-Σπάρτης και απέχει 6χλμ. από το Λεοντάρι και 4χλμ. από το χωριό Φαλαισία. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και αρχικά ήταν ανδρική μονή. Χαρακτηρίζεται από κτίσμα-πύργο με πολεμίστρες ύψους 10μ.
Η μονή λεηλατήθηκε το 1770 κατά τα Ορλωφικά από τους Τούρκους, οι οποίοι σκότωσαν όλους τους μοναχούς και κατέστρεψαν τις τοιχογραφίες. Όμως, αντιστάθηκε σθεναρά κατά την επέλαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο με τους μοναχούς να θυσιάζουν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το μοναστήρι. Το 1831, πάνω στο κατεστραμμένο τέμπλο του πυρπολημένου καθολικού κρεμάστηκε η φορητή εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας (διαστάσεων 100Χ75εκ.), την οποία αποκάλεσαν «Μεγαλομάτα». Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η μονή προσέφερε ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Το 1935 έγινε γυναικεία και το 1984 ανακαινίστηκε διότι εγκαταστάθηκε στη μονή μια ομάδα από ιδιαίτερα δραστήριες μοναχές, οι οποίες φρόντισαν για την αναπαλαίωση των κτισμάτων.
