Ξανά σε ασφυξία βρίσκεται ο Ευρώτας ποταμός από τη μόλυνση που προκαλεί η απόρριψη μεγάλων ποσοτήτων κατσίγαρου στα νερά του. Πάνω που άρχισε να εμφανίζεται νεράκι, ζωηρό, στην κοίτη του, ύστερα από τις βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών, να ‘τος πάλι ο κατσίγαρος. Κι ο Ευρώτας, άρχισε σιγά σιγά να σκοτεινιάζει, μελαγχολικά, κάτω από τη γέφυρα της Σκάλας.

Κάθε χρόνο τα ίδια. Η απαράδεκτη κατάσταση της ρύπανσης επαναλαμβάνεται «κάθε χρόνο, σαν θέαμα, σαν event», λένε οι κάτοικοι της Σκάλας.

Ο κατσίγαρος αποτελεί βασικό υποπροϊόν που εξάγεται από τα ελαιοτριβεία που χρησιμοποιούν φυγοκεντρικούς διαχωριστήρες τριών φάσεων. Έχει επισημανθεί ότι η νομοθεσία προβλέπει τη δημιουργία, δίπλα στα ελαιοτριβεία, δεξαμενών καθιζήσεως, όπου πρέπει να οδηγείται ο κατσίγαρος για να «καθίσουν» τα πιο στερεά υπολείμματα και ταυτόχρονα να γίνεται εξουδετέρωση της οξύτητας. Επίσης έχουν υπάρξει χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό των μονάδων και τη μετατροπή τους σε διφασικές. Κάπου εκεί το τοπίο γκριζάρει, αναφορικά με τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα από τους ενδιαφερομένους.

Κατά καιρούς ακούμε για εντολές που δίνονται αρμοδίως, για διενέργεια αυστηρότατων ελέγχων στα ελαιοτριβεία και επιβολή υψηλών προστίμων. Αλλά τα πρόστιμα δείχνουν να μην έχουν κάποιο αντίκρισμα. Εξάλλου, ως πότε τα πρόστιμα θα αποτελούν λύση, σε ένα διαχρονικό πρόβλημα που δυσφημεί τις ίδιες τις επιχειρήσεις και υποβαθμίζει το οικοσύστημα; Μιας και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ρύπανσης, καταλήγει στον Λακωνικό Κόλπο, από όπου προμηθευόμαστε αλιεύματα. Και το καλοκαιράκι κάνουμε το μπάνιο μας.

Στο σημείο αυτό, ας γίνει μια υπόμνηση στην οπτική του Σταύρου Αραχωβίτη, γεωπόνου και πρώην υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης. Ο ίδιος υποστηρίζει πως «σήμερα, ο κατσίγαρος δεν θα πρέπει να θεωρείται πλέον τοξικό απόβλητο αλλά πολύτιμος πόρος, πλούσιος σε κάλιο, άζωτο, φωσφόρο, οργανική ουσία αλλά και νερό. Με το νομοθετικό πλαίσιο του Δεκεμβρίου του 2016 και την τροποποίησή του τον Δεκέμβριο του 2017, τα υγρά απόβλητα ελαιοτριβείων μπορούν πλέον να αξιοποιούνται για την υδρολίπανση ελαιώνων». Έτσι, «εξοικονομούνται χρήματα για τον παραγωγό και δίνεται διέξοδος στο πρόβλημα διάθεσης του κατσίγαρου που αντιμετωπίζουν τα ελαιουργεία». Εν τέλει, οι ελαιοπαραγωγοί μπορούν να κερδίσουν χρήματα από την υδρολίπανση, που θα ξόδευαν για λιπάσματα.

Δ.Π.

(Βίντεο: Μιχάλης Λεϊμονίτης)