Τα τελευταία χρόνια η εντατικοποίηση και η μεγάλη αύξηση της έκτασης καλλιέργειας της ελιάς, συνέβαλαν στη σημαντική εξάπλωση της βερτισιλλίωσης, η οποία αποτελεί τη σοβαρότερη ασθένεια της ελιάς παγκοσμίως.

Ευθύνεται για την καταστροφή μεγάλου μέρους του φυτικού κεφαλαίου, καθώς προσβάλει δέντρα οποιασδήποτε ηλικίας, από μικρά δεντρύλλια έως και αιωνόβια, οδηγώντας είτε σε ολική και μερική ξήρανση, είτε σε απώλεια της αναμενόμενης παραγωγής και για την υποβάθμιση των προσβεβλημένων εδαφών, τα οποία καθίστανται ακατάλληλα για ελαιοκαλλιέργεια για πολλά χρόνια.

Η ασθένεια αυτή προκαλεί σταδιακά φραγή των αγγείων, με παύση ανάπτυξης και καρποφορίας των ελαιόδεντρων και εκδηλώνεται από το Μάρτιο έως και το Νοέμβριο με δύο τρόπους:

Με τη μορφή του απότομου μαρασμού (οξεία μορφή ή αποπληξία), όταν προσβάλλεται ολόκληρο το δέντρο. Η αποπληξία χαρακτηρίζεται από γρήγορη ξήρανση κλάδων και οφθαλμών που οδηγούν σε νέκρωση του δέντρου. Η ασθένεια αναπτύσσεται ραγδαία από τα τέλη του χειμώνα έως τα μέσα της άνοιξης (Μάρτιο – Απρίλιο). Τα φύλλα συστρέφονται προς τα κάτω, εμφανίζουν σκούρο χρώμα, αποξηραίνονται και συνήθως παραμένουν επάνω στο δέντρο.

Με τη χρόνια μορφή ή την αργή μάρανση που μπορεί να έχει και τη μορφή της ημιπληγίας, η οποία προκαλείται κυρίως στα μεγαλύτερα δέντρα. Τα συμπτώματα εμφανίζονται ευδιάκριτα κατά την άνθηση και εντείνονται, καθώς αναπτύσσονται τα δέντρα και αυξάνουν οι ανάγκες τους σε νερό. Παρατηρείται ένας γενικός μαρασμός, τα νεαρά φύλλα κυρτώνουν, χάνουν το βαθύ πράσινο χρώμα και τη στιλπνότητά τους. Παρατηρείται επίσης νέκρωση ταξιανθιών οι οποίες παραμένουν επάνω στο δέντρο. Ακόμη, αφυδάτωση και νέκρωση καρπών που παραμένουν στο δέντρο μπορεί να συμβεί και λίγο πριν τη συγκομιδή. Συνήθως ακολουθεί αναβλάστηση από μη προσβεβλημένα μέρη που μπορεί να προσβληθούν τις επόμενες χρονιές. Σε περίπτωση νέκρωσης του ξύλου συνήθως παρατηρούνται δευτερογενείς προσβολές από ξυλοφάγα έντομα.

Μέτρα αντιμετώπισης
Σύμφωνα με τους γεωπόνους, η αντιμετώπιση της ασθένειας βασίζεται στην έγκαιρη διάγνωση και πρόληψη με τον συνδυασμό καλλιεργητικών πρακτικών για περιορισμό της διασποράς του μολύσματος στον ελαιώνα.

Η χρήση υγιούς φυτικού υλικού για την εγκατάσταση νέου ελαιώνα αποτελεί αναγκαιότητα, ενώ η ορθολογική λίπανση συντελεί επίσης στην καλύτερη φυσιολογική κατάσταση των ελαιόδεντρων. Τέλος, υπερβολή στο άζωτο μπορεί να διευκολύνει τις προσβολές των ριζών.