Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η αλογοκλέφτρα. Ζούσε σε ένα σπίτι στο βουνό. Της άρεσε να κλέβει άλογα. Κάποια, τα πουλούσε για να ζήσει, κάποια άλλα τα κρατούσε στο στάβλο της.
Το τελευταίο άλογο που είχε αρπάξει, ήταν λευκό. Το είχε κλέψει από ένα αρχοντόπουλο, που είχε βγει στο δάσος καβάλα. Όταν αυτός ξεπέζεψε, για να περπατήσει στο δάσος, εκείνη πήρε το άλογό του. Μέχρι να γυρίσει ο νέος από τη βόλτα του, η αλογοκλέφτρα είχε φύγει μακριά.
Το αρχοντόπουλο, στενοχωρήθηκε. Βάλθηκε να βρει τον κλέφτη. Είχε ακούσει από τους χωριανούς στα γύρω χωριά να λένε ότι κάποιος έκλεβε και τα δικά τους άλογα. Πείσμωσε. Υπήρχε κάτι που θα τον βοηθούσε να βρει τον κλέφτη. Ένας χρυσός σταυρός, που βρήκε στο δάσος, εκεί που έκλεψαν το άλογό του.
Την άλλη μέρα ξεκίνησε. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, κι έφτασε στο δάσος. Εκεί συνάντησε μια γριούλα. Κουβαλούσε μια ζαλιά ξύλα. «Καλημέρα κυρούλα!» της λέει. «Καλημέρα! Που πηγαίνεις;» τον ρωτάει η γριά. «Ψάχνω κάποιον που έχασε ένα χρυσό σταυρό», της λέει. «Μα, ψύλλους στα άχυρα γυρεύεις, παλικάρι μου;» Το παλικάρι της έδειξε το σταυρό. «Ανήκει σε γυναίκα. Γιατί τη γυρεύεις;» ρώτησε η γριά. «Μου έκλεψε το άλογό μου», αποκρίνεται το παλικάρι.
Λέει η γριά: «Υπάρχει στο δάσος ένα ξωτικό. Τρυπώνει παντού. Γνωρίζει τα πάντα. Ζει στην κουφάλα ενός δέντρου, σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες. Θα σε βοηθήσει». «Ευχαριστώ, κυρούλα!» λέει το αρχοντόπουλο. Βγάζει και της δίνει τρία χρυσά φλουριά. «Στο καλό, γιε μου, με την ευχή μου», του λέει εκείνη.
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το παλικάρι, για να βρει το ξωτικό. Το βρήκε να μαζεύει μαργαρίτες. «Εσένα γυρεύω!» του λέει. «Τι με θες;» ρωτάει το ξωτικό. «Μου είπε ένα πουλάκι ότι ξέρεις τα πάντα. Θα με βοηθήσεις;» «Τι γυρεύεις;» «Θέλω να μου πεις σε ποια ανήκει αυτός ο σταυρός;» «Για να δω! Μμμ… Αν σου πω, τι θα μου δώσεις;» ρωτάει το ξωτικό. «Ό,τι θες!» Αποκρίνεται το παλικάρι. «Θέλω να με βοηθήσεις να μαζέψω όλες τις μαργαρίτες του λιβαδιού», λέει το ξωτικό. «Θα γίνει!» λέει το παλικάρι.
Τότε το ξωτικό του είπε: «Ψηλά στο βουνό υπάρχει ένα σπίτι. Εκεί μένει μια κόρη με το σκύλο της. Δικός της είναι ο σταυρός. Την έχω δει να τον φοράει. Έλα τώρα να με βοηθήσεις». Το αρχοντόπουλο ξεκίνησε να μαζεύει μαργαρίτες μαζί με το ξωτικό. Τις μάζεψαν όλες και τις πήγαν στο δέντρο που ήταν το σπίτι του ξωτικού. Είχε νυχτώσει πια και κοιμήθηκαν εκεί.
Το πρωί το αρχοντόπουλο αποχαιρέτησε το ξωτικό. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, κι έφτασε στο σπίτι της αλογοκλέφτρας. Πλησίασε στο στάβλο. Ρίχνει μια ματιά μέσα και βλέπει το άλογό του. Ξαφνικά ακούει ένα σκύλο να γαβγίζει. Κρύβεται πίσω από κάτι δέντρα. Μια κοπέλα με το σκύλο της βγαίνουν από την καλύβα. Αυτή καβαλάει το άλογό της. Φεύγει με το σκύλο. Το αρχοντόπουλο πάει στο στάβλο και παίρνει το άλογό του. Αφήνει τα άλλα άλογα ελεύθερα και φεύγει.
Το μεσημέρι η αλογοκλέφτρα γυρίζει. Έχει μαζί της δύο άλογα. Βλέπει την πόρτα του στάβλου ανοιχτή. Τρέχει και βλέπει το στάβλο αδειανό. «Ποιος το έκανε αυτό;» φωνάζει. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της. «Αυτός που το έκανε, ήθελε να μου δώσει ένα μάθημα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο στενοχώρησα αυτούς που έκλεψα τα άλογά τους», μονολογεί. Ύστερα μπαίνει στο σπίτι της.
Την άλλη μέρα το πρωί το αρχοντόπουλο πηγαίνει στην καλύβα της αλογοκλέφτρας. Χτυπάει την πόρτα. Του ανοίγει αυτή. Τα μάτια της είναι κόκκινα από το κλάμα. «Ποιος είσαι;» τον ρωτάει. «Έχω κάτι δικό σου!» λέει το αρχοντόπουλο. Ανοίγει την χούφτα του και της δίνει το χρυσό σταυρό της.
Η αλογοκλέφτρα τον ρωτάει: «Εσύ μου πήρες τα άλογα;» «Πήρα μόνο το άλογό μου. Άφησα τα άλλα να γυρίσουν στα αφεντικά τους. Έκλαιγες;» τη ρωτάει αυτός. «Μετάνιωσα για αυτό που έκανα. Τώρα ξέρω πως είναι να σου παίρνουν κάτι που αγαπάς. Σε ευχαριστώ για το σταυρό», του λέει. «Είμαι σίγουρος πως το μετάνιωσες και ότι δε θα το ξανακάνεις», της λέει το αρχοντόπουλο. «Έχεις δίκιο!» είπε η κοπέλα. «Εμείς οι δύο έχουμε κάτι κοινό. Την αγάπη μας για τα άλογα! Θα κάναμε καλή παρέα», της λέει το παλικάρι. «Συμφωνώ!» του λέει η κοπέλα.
Τότε το αρχοντόπουλο μπήκε στην καλύβα της. Εκείνη άναψε φωτιά στο τζάκι. Έκατσαν πλάι στη φωτιά και συζητούσαν. Από τότε έγιναν καλοί φίλοι. Η κοπέλα δεν έκλεψε ξανά άλογα. Ξέχασε τις κακές τις συνήθειές της. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του "Λακωνικού Τύπου", της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 23 και πλέον ετών
