Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Ζούσε σε ένα ορεινό χωριό. Είχε να πλυθεί χρόνια, γιατί φοβόταν το νερό του ποταμού. Η μυρωδιά της έδιωχνε τους ανθρώπους από κοντά της. Οι άντρες δεν την κοίταζαν. Οι γυναίκες τη φώναζαν κουνάβι. Ήθελε να είναι καθαρή.
Μια μέρα ένα παιδί τη ρώτησε: «Γιατί δεν πλένεσαι ποτέ;» Αυτή αποκρίθηκε: «Φοβάμαι το νερό του ποταμού. Δεν ξέρω να κολυμπώ». Το παιδί είπε: «Για να μάθεις καλό κολύμπι, πρέπει να πας στη θάλασσα». «Στη θάλασσα; Δεν έχω πάει ποτέ. Είναι μακριά;» ρώτησε η άπλυτη κόρη. «Είναι. Αλλά αξίζει τον κόπο να φτάσεις ως εκεί». Το παιδί την ορμήνεψε πώς θα βρει τη θάλασσα. Αυτή το σκέφτηκε καλά. Την άλλη μέρα το δισάκι της και ξεκίνησε.
Κατέβηκε το βουνό και μπήκε σε ένα δάσος. Εκεί συνάντησε έναν ξυλοκόπο. «Που πηγαίνεις;» τη ρώτησε αυτός. «Στη θάλασσα. Θέλω να μάθω να κολυμπάω». Της λέει ο ξυλοκόπος: «Θα σου δώσω κάτι που θα σε βοηθήσει. Τότε έκοψε ένα κομμάτι ξύλο. Το λείανε με τα εργαλεία του. Το έδωσε στο κορίτσι και είπε: «Σαν μπεις στη θάλασσα θα στηρίζεις τα χέρια σου στο ξύλο. Έτσι δε θα βουλιάξεις. Μετά θα προσπαθήσεις να κολυμπήσεις χωρίς αυτό». Η άπλυτη κόρη πήρε το ξύλο και το έβαλε στο δισάκι της. Πριν φύγει ξυλοκόπος της είπε: «Θέλω μια χάρη από σένα. Να μου φέρεις ένα κοχύλι. Θέλω να το βάζω στο αυτί μου και να ακούω τη θάλασσα». Η κοπέλα έγνεψε «ναι» και προχώρησε.
Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, ώσπου είδε μπροστά της μια λίμνη. Στην όχθη της λίμνης καθόταν ένας ψαράς με το καλάμι του. «Τι γυρεύεις εδώ;» τη ρώτησε. «Αυτή είναι η θάλασσα;» ρώτησε το κορίτσι. «Όχι! Η θάλασσα δεν έχει αρχή και τέλος. Αυτή εδώ είναι λίμνη. Μα γιατί ρωτάς;» είπε ο ψαράς. «Θέλω να μάθω κολύμπι», είπε η άπλυτη κόρη. Ο ψαράς αποκρίθηκε: «Στη λίμνη είναι δύσκολο να κολυμπάς, γιατί έχει γλυκό νερό. Το σώμα του ανθρώπου βυθίζεται πιο εύκολα εδώ, παρά στη θάλασσα. Το αλάτι της θάλασσας ανεβάζει το σώμα προς τα πάνω. Έτσι, δε βουλιάζεις εύκολα». Το κορίτσι ρώτησε: «Πως θα μάθω να κολυμπώ;» Αυτός αποκρίθηκε: «Κοίτα το βατράχι πως κολυμπάει. Ανοίγει τα μπροστά και πίσω πόδια του και σπρώχνει το νερό προς τα έξω. Έτσι θα κάνεις κι εσύ. Αν μάθεις να βουτάς, να μου φέρεις έναν αστερία».
Η άπλυτη κόρη συνέχισε το δρόμο της. Πριν τη δύση του ήλιου έφτασε στην ακρογιαλιά. Σάστισε, σαν είδε τη θάλασσα. Είπε: «Θεέ μου, πως θα μάθω να κολυμπάω; Θα ακολουθήσω την ορμήνια του ψαρά. Θα προσπαθήσω το πρωί». Έτσι άναψε φωτιά για να ζεσταθεί τη νύχτα. Αποκοιμήθηκε.
Το πρωί ετοιμάστηκε η κόρη να μπει στο νερό. Πήρε από το δισάκι της το ξύλο. Μπήκε στο νερό, μέχρι εκεί που πατούσε, για να νιώσει τη θάλασσα. Αγκάλιασε το ξύλο και κολύμπησε πιο μέσα. Αυτό το έκανε όλη την ημέρα. Μετά έφερε στο νου της το βάτραχο που είδε στη λίμνη. Ξεθάρρεψε. Άφησε το ένα χέρι της από το ξύλο. Όταν ένιωσε έτοιμη άφησε και το άλλο χέρι. Συνέχισε να κουνάει πόδια και χέρια για ώρα. Έμαθε να κολυμπάει. Καθάρισε το κορμί της από το θαλασσινό νερό και ψήθηκε από το αλάτι. Δεν ήταν πια άπλυτη.
Τρεις μέρες έμεινε στην ακρογιαλιά. Έμαθε να κολυμπάει και να κάνει βουτιές. Είδε τα δώρα της θάλασσας στο βυθό: κοχύλια, αστερίες, ψάρια, αχινούς. Είδε τη θάλασσα ήρεμη, μα και άγρια, με κύματα και αέρα να αναστατώνει τα νερά της. Κατάλαβε ότι η θάλασσα είναι ζωντανή, ανήσυχη πάντα, σαν την ψυχή του ανθρώπου. Τότε θυμήθηκε τους ανθρώπους που την ορμήνεψαν πως να φτάσει μέχρι εκεί. Βρήκε το κοχύλι και τον αστερία για τον ξυλοκόπο και τον ψαρά. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής της.
Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε κι έφτασε στη λίμνη. Βρήκε τον ψαρά και του έδωσε τον αστερία. Από κει συνέχισε κι έφτασε στο δάσος. Συνάντησε τον ξυλοκόπο και του έδωσε το κοχύλι. Αυτός της ευχήθηκε: «Καλό δρόμο».
Σαν έφτασε η κοπέλα στο χωριό της, βρήκε το παιδί που την είχε πείσει να πάει στη θάλασσα. Πήγε κοντά του. Το αγκάλιασε. Του πρόσφερε όστρακα. Έλαμπε ολόκληρη, γιατί ήταν πια καθαρή. Και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του "Λακωνικού Τύπου", της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 23 και πλέον ετών
