«Γλυκόπικρο» μείγμα ο κύκλος της ζωής

Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο του Γ. Ανωγειάτη

Πέμπτη, 09 Σεπτέμβριος 2021 13:01 | | E-MAIL ΕΚΤΥΠΩΣΗ
«Γλυκόπικρο» μείγμα ο κύκλος της ζωής

Η νέα συλλογή διηγημάτων του Σπαρτιάτη συγγραφέα Γιώργου Ανωγειάτη, με τίτλο «Γλυκόπικρο», παρουσιάστηκε το βράδυ της Δευτέρας 30/8 σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη» στον προαύλειο χώρο του 2ου Δημοτικού Σχολείου Σπάρτης.

Παρουσία φίλων, συνεργατών και αναγνωστών του συγγραφέα, τις εντυπώσεις και τις σκέψεις τους, «εξερευνώντας» το νέο πνευματικό πόνημα του Γ. Ανωγειάτη, ανέπτυξαν η εκπαιδευτικός-διευθύντρια του 2ου Δημοτικού Σχολείου Σπάρτης και πρόεδρος του ΝΠ Πολιτισμού & Περιβάλλοντος κ. Ελένη Δαράκη και η οδοντίατρος κ. Ζαφειρία Κακαλέτρη.

Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε αναλάβει η κ. Ελένη Τζικάκου η οποία καλωσόρισε το κοινό και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο έργο και το νέο συγγραφικό εγχείρημα του Γ. Ανωγειάτη.

Στην τοποθέτησή της η Ελένη Δαράκη ανέφερε: «Παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο του Γιώργου Ανωγειάτη, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να χαμογελάσω. Γλυκόπικρο σκέφτηκα! Έτσι δεν είναι άλλωστε και ολόκληρη η ζωή μας; Με γλυκές και πικρές στιγμές, με γλυκά και πικρά συναισθήματα, με γλυκές και πικρές σκέψεις να υφαίνουν το ύφασμα της διάρκειάς της ως το τέλος της. Στις 140 σελίδες του βιβλίου, ο Λάκωνας συγγραφέας παρουσιάζει ένα σύνολο πεζών κειμένων, εν είδει διηγημάτων που χαρακτηρίζονται από συναισθηματισμό χωρίς υπέρμετρο λυρισμό, μεταφέροντας μας σε διάφορες χρονικές εποχές. Από τα Ομηρικά χρόνια, στην Κατοχή, φτάνει στο σήμερα και μας ταξιδεύει στο μέλλον, αγγίζοντας αδυσώπητα θέματα που ταλανίζουν το μυαλό κάθε ανθρώπου, όπως την αγάπη, τον έρωτα, τις κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και το μέλλον του πλανήτη που μας φιλοξενεί.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου γίνεται αμέσως αντιληπτό πως ο συγγραφέας, αυτή τη φορά βάζει στα κείμενά του περισσότερο μύθο με το μελάνι του βουτηγμένο στη φαντασία, πετυχαίνοντας ένα αποτέλεσμα το οποίο εκπληρώνει τις απαιτήσεις και του δυσκολότερου αναγνώστη.

Ο Γ. Ανωγειάτης γράφει με την ψυχή του, δίχως να φοβάται να ξεγυμνώσει και να επικοινωνήσει στο αναγνωστικό κοινό τα συναισθήματά του. Μακριά από την βουή μιας πόλης Μητρόπολης, μακριά από τα φώτα, σε πείσμα των καιρών συλλαμβάνει, γράφει και εκδίδει για εκείνους που αναζητούν το διαφορετικό. Υπάρχουν φορές που φτάνει να διαβάσεις μερικές γραμμές από τα κείμενα κάποιου για να βεβαιωθείς πως ο απλός και λιτός τρόπος παρουσίασης ενός θέματος μπορεί να ζωντανέψει εικόνες μπροστά στα μάτια σου απ’ ότι μια πολυσέλιδη πυκνογραμμένη περιγραφή. Έτσι και στο “Γλυκόπικρο”, ήταν αρκετές λίγες σειρές για να καταλάβω πως η απλότητά του είναι που το κάνει μοναδικό.

Οι ιστορίες που παίρνουν σάρκα και οστά στο βιβλίο του Γιώργου Ανωγειάτη, είναι σαν να βγήκαν από τη δική μας σκέψη, σαν οι πρωταγωνιστές τους να είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας και με έναν μαγικό τρόπο να μπαινοβγαίνουν στη δική μας ζωή. Έχουμε, λοιπόν, 29 μικρά διηγήματα που μπορεί να μη φιλοδοξούν να ονομαστούν ιστορίες ακριβώς, ωστόσο με μια ιδιαιτερότητα στην πλοκή τους, με έκταση τόση όση χρειάζεται για να μας τραβήξουν την προσοχή και να μην μας κουράσουν, δεν μπορούμε σε πολλά από αυτά να μην ταυτιστούμε με τη σκέψη και τη δράση των ηρώων τους.

Οι πρωταγωνιστές μιλούν απλά, ξεγυμνώνουν τις σκέψεις τους, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβιώνουν».

Από την πλευρά της η Ζαφειρία Κακαλέτρη επεσήμανε: «…Ξεκινώντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, λίγο πριν με συνεπάρει η γλαφυρή περιγραφή –όπως πάντα θα μου επιτρέψετε να πω– της ψυχολογίας των δύο νέων που λαχταρούσαν να συναντηθούν, διάβασα στην πρώτη σελίδα ότι ο Αγγελής αγαπούσε να ηρεμεί, αναπνέοντας την αρμύρα της θάλασσας και ακούγοντας τα κρωξίματα των γλάρων, ενώ ήθελε πολύ να γίνει σεισμολόγος…» «…Με έκανε αμέσως να σκεφτώ ότι η χαρά και η λύπη στη ζωή βρίσκονται διαρκώς δίπλα-δίπλα και μπορεί να τις χωρίζουν μερικά μόνο δευτερόλεπτα, η εξέλιξη ενός φυσικού φαινομένου, όπως, ένας σεισμός, μια κίνηση, ένα ατύχημα, μια άστοχη ενέργεια…» «…Άραγε πόσο συχνά συνειδητοποιούμε την πολυτιμότητα των στιγμών μας; Αυτό το ηθικό δίδαγμα διέπει μεγάλο μέρος των σελίδων αυτού του βιβλίου...»

«…Μια ακόμα ιδιαίτερη προσέγγιση του συγγραφέα, αφορά στην επίκληση των ύβρεως, με έναν τρόπο πολύ δικό του αλλά με την έννοια που έδινε η αρχαία τραγωδία…» «…Στο διήγημα με τον επιχειρηματία Ότο, υπήρξε και άλλη πολύ σημαντική και έντονα επικοινωνούμενη από το συγγραφέα μνεία σχετικά με το ότι η τεχνολογία θα πρέπει να μας εξυπηρετεί για το καλό της ανθρωπότητας, της ζωής και της φύσης και όχι να μας εξουσιάζει. Και ότι τελικά οι πράξεις των ανθρώπων σε οποιοδήποτε πεδίο της ζωής καταδεικνύουν απολύτως τι υπάρχει στην ψυχή τους, αρκεί να έχουμε καθαρή ματιά για να το αντιληφθούμε.

Δεν φείδεται ο συγγραφέας λόγων και παραλληλισμών για να στηλιτεύσει με πόσο πάθος εστιάζει ο κόσμος του σήμερα στα χρήματα με όποιον τρόπο και αν αποκτώνται αυτά και ό,τι κι αν θυσιάζεται για αυτά σε επίπεδο αξιών, καθώς και στους πολέμους που έχουν παρόμοιο παρονομαστή για να συμβαίνουν...»

«…Έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προστασία των ζώων και της φύσης, δεν μπορώ να μην αναφέρω πόσο πολύ τονίζει ότι η φύση δεν εκδικείται, αλλά όταν πονάει πονάμε κι εμείς, γιατί θα κινδυνεύσουμε επειδή την πληγώσαμε. Πόσο σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό. Είμαστε αλληλένδετοι με τη φύση και χρειάζεται να τη σεβόμαστε για να μας προσφέρει την προστασία της...»

«…Ο κ. Ανωγειάτης δε μασάει τα λόγια του όταν αναφέρεται στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας  σε πολλά σημεία και  του βιβλίου αυτού.  Μιλάει για όλα αυτά που όλοι γνωρίζουμε αλλά φοβόμαστε να πούμε ανοιχτά, για τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, και για την προδοσία των ψήφων και της εμπιστοσύνης των πολιτών αφού όλοι κοιτούν πρώτα την τσέπη τους και μετά τη χώρα. Στηλιτεύει επιπλέον και με ποιο κριτήριο ξεκινάει κάποιος πολιτικός μια καριέρα πχ με ένα όνομα κάποιου σημαντικού συγγενή του πολιτικού (στην Ελλάδα έχουμε πλείστα τέτοια παραδείγματα..) που χωρίς προσόντα, αλλά με πολλή μαεστρία καταφέρνει να γίνει πολιτικός σε μια περιοχή, χωρίς να γνωρίζει βασικά ζητήματα της περιοχής αυτής, όπως είναι εύκολα κατανοητό στο ο “δάκος κι ο εκπρόσωπος του έθνους”. Απερίφραστα μιλάει για τους παραλληλισμούς με τη χούντα των συνταγματαρχών και για του σωτήρες βουλευτές και υπουργούς που ανενδοίαστα υπέγραψαν τα σωτήρια μνημόνια, που εγκλώβισαν τη χώρα μας σε 100 χρόνια επιτήρησης.

Επίσης, με εντυπωσίασε που μίλησε, με τη σφαίρα του φανταστικού επιστρατευμένη, για αυτή την ιδιότυπη χούντα που εσχάτως ζήσαμε με τα λοκνταουν, που με πρόσχημα την Υγεία μάς επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας χωρίς καμία μελέτη επιστημονική να επιβεβαιώνει ότι κάτι τέτοιο προσφέρει την παραμικρή ωφέλεια στην Υγεία μας.

Αφήνει δε υπονοούμενα για όλη αυτή την εμβολιαστική εμμονή, που χωρίς να το ξέρει ότι θα είναι και θέμα των ημερών μας κοντά στην παρουσίαση, στηλιτεύει ως περίεργο τουλάχιστον σε σχέση με τις δημοκρατικές ελευθερίες, ενώ δεν κρύβει τον προβληματισμό του για την περαιτέρω εξέλιξη αυτών των πρωτόγνωρων δεδομένων που ζούμε τον τελευταίο 1,5 χρόνο για τα επόμενα χρόνια και τις προθέσεις των διοικούντων ως προς την ελευθερία των ανθρώπων γενικά…»

«…Τονίζει τη σημασία της συμπόνοιας για κάθε αδύναμο, άνθρωπο ή ζώο που δεν είναι κυρίαρχο θέμα στην παιδεία μας αλλά θέλει διακαώς να συμβάλλει ώστε να γίνει…»

«…Περνάει επίσης ιερά μηνύματα με ελάχιστες λέξεις, όπως πχ ήθελε να τη βλέπει χαρούμενη κι ευτυχισμένη, δίνοντας έτσι απλά τον ορισμό της αληθινής ανιδιοτελούς αγάπης που τείνουμε να ξεχνάμε στη σύγχρονη εποχή, επιδιώκοντας να ελέγχουμε  τους συντρόφους μας αντί να τους προσφέρουμε και να δεχόμαστε χαρά. Κι επειδή έχω την χαρά και την τιμή να γνωρίζω και τη σύζυγο του συγγραφέα, την υπέροχη κυρία Γιώτα, που επιβεβαιώνει πλήρως την κοινωνική γνώση περί πολύ σπουδαίας γυναίκας που βρίσκεται δίπλα (και όχι πίσω επιτρέψτε μου) από έναν σπουδαίο άντρα, ένιωσα και θα το μοιραστώ μαζί σας το εξής:  ότι το διήγημά του για τη Μαρία, που ο σύζυγος αρνείται ότι έχει χάσει με παρανοϊκή εκτροπή, εκπορεύεται πιθανόν από το φόβο που ένιωσε κάποια στιγμή ο ίδιος να μη χάσει την πολύτιμη σύντροφο της ζωής του, που του κρατάει σταθερά το χέρι σε όλη αυτή την περιήγηση στη ζωή γενικά και στον κόσμο των λέξεων και των σκέψεων ειδικά και που τον οδηγεί σε τέτοια καταπληκτικά κείμενα που μοιράζεται μαζί μας...»

«…Γλυκόπικρη η ζωή, μα στο χέρι μας είναι να υπερτερεί το γλυκό έναντι του πικρού, εκεί που η Αθηνά δεν επεμβαίνει αλλά μόνο η χείρα μας».

Το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς, ο συγγραφέας Γιώργος Ανωγειάτης, παίρνοντας τη σκυτάλη, συγκινημένος από τα λόγια των κκ Δαράκη και Κακαλέτρη, ανέφερε: «Η σκέψη όλων μας αγκαλιάζει τους πυρόπληκτους όλης της χώρας, ιδιαίτερα της Μάνης, που έχασαν σπίτια, χωράφια, περιουσίες, δουλειές. Ας ελπίσουμε πως τα βάσανά τους θα τελειώσουν σύντομα, όσο αυτό είναι δυνατό και πως θ’ ανατείλουν καλύτερες μέρες γι’ αυτούς…»

«…Είμαι ένας από εσάς, ζούμε στην ίδια πόλη, καλημεριζόμαστε καθημερινά. Το μόνο που ζητώ είναι να με στηρίζετε, διαβάζοντας τα βιβλία μου, γιατί δεν το κάνω για να βγάλω χρήματα, αυτό πια σαν αστείο ακούγεται, ούτε γιατί θέλω να ξεχωρίσω, αλλά γιατί θέλω τόσο πολύ να μεταδώσω κάτι από αυτή τη φωτιά που με καίει, και δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω, αν δεν καρφώσω τα μηνύματά της στο χαρτί. Γράφω απλά, όπως μιλάω, χωρίς πολλά και περιττά, Λάκωνας γαρ. Τι αξία έχει να έχετε μπροστά σας κατεβατά με βαθυστόχαστους κι δυσερμήνευτους λογοτεχνικούς όρους από περισπούδαστους συγγραφείς, τη στιγμή που δεν καταλαβαίνετε τι θέλουν να σας πουν;

Ας πάμε τώρα στο “Γλυκόπικρο”. Είναι μια συλλογή 29 διηγημάτων, που πιστεύω ότι θα σας ταξιδέψει, γεννώντας σας διάφορα συναισθήματα. Αν ο κόσμος δικαιολογούσε την ονομασία του, γιατί κόσμος σημαίνει κόσμημα, ομορφιά, τότε δεν θα χρειαζόταν να γράψουμε τίποτα, αφού όλα θα κυλούσαν όμορφα κι ωραία. Έλα όμως που η ζωή δεν είναι τέτοια, κι εκεί κρύβεται η ομορφιά της. Γι’ αυτά τα σκαμπανεβάσματα, τις φουσκοθαλλασιές, τα απρόοπτα, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά σ’ ένα δίλημμα και καλούνται ν’ αποφασίσουν τι θα κάνουν, για όλα αυτά και για πολλά άλλα, έχουμε λόγο ύπαρξης οι λογοτέχνες.

Αυτό που θα με κάνει να νιώσω δικαιωμένος απ’ αυτή μου την προσπάθεια, είναι όταν κοιτάξετε πίσω από κάθε διήγημα, όταν ανακαλύψετε τι με ώθησε να το γράψω, και ποιο νόημα κρύβεται πίσω από αυτά που περιγράφει. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να σκεφτείτε. Συνηθίσαμε να μη φιλτράρουμε και ν’ αποδεχόμαστε αυτά που μας σερβίρουν τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί.

“Το υπακούειν πυροβολεί το σκέπτεσθαι και το αμφισβητείν ως Κόλαση διώκεται”, έγραψα στην προηγούμενη, ποιητική μου συλλογή, κι ήθελα να σταθώ πιο πολύ πάνω σ’ αυτό. Το ζητούμενο, για μένα, είναι οι σκεπτόμενοι πολίτες, αυτοί που αποφασίζουν μόνοι για τη ζωή τους, που δεν σπαταλούν το χρόνο τους στον καναπέ, που σπεύδουν να βοηθήσουν το γείτονα, όταν έχει την ανάγκη τους και δεν κλείνουν τα μάτια στα μεγάλα προβλήματα της οικουμένης, λέγοντας το γνωστό: Και τι με νοιάζει εμένα, που ζουν λιτή ζωή με δικαιοσύνη, που αγαπούν την πατρίδα και προστατεύουν τη φύση της;

Αγαπώ τους απλούς ανθρώπους, αυτούς που ερωτεύονται και προσφέρουν στην αγαπημένη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Η πραγματική μας περιουσία είναι το ροδαλό ξημέρωμα και το ματωμένο λιόγερμα. Τα δάση του Ταΰγετου και του Πάρνωνα, μαζί με τα ζώα και τα πουλιά που ζουν σ’ αυτά, και τέλος το νερό, το πολυτιμότερο στοιχείο για τη συνέχιση της ζωής».

Ο Γ. Ανωγειάτης συνέχισε τον λόγο του, σημειώνοντας: «Παρουσιάζουμε σήμερα ένα βιβλίο άχρονο, με την έννοια ότι οι ιστορίες του διαδραματίζονται είτε στα ομηρικά χρόνια, στην επανάσταση του 21, στην Κατοχή, σήμερα, αλλά και μετά από διακόσια χρόνια από σήμερα. Είναι ένα παιχνίδισμα, ένας χορός με το χρόνο.

Μέσα από αυτές τις ιστορίες θ’ ανακαλύψετε πολλά. Ίσως θυμηθείτε δικά σας βιώματα, ίσως μάθετε κάτι που δεν το γνωρίζατε, ίσως συγκινηθείτε από την περιγραφή τους, αλλά θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος θ’ αναλογιστείτε: Τι θέλει να πει ο ποιητής;, και να δώσετε την απάντηση. Ίσως υπάρχουν πολλές απαντήσεις, κάποιες που κι εγώ που τις έγραψα, να μην τις έχω αντιληφτεί, αλλά αυτή είναι η μαγεία της λογοτεχνίας: Όχι μόνο να σε ταξιδεύει, αλλά να σε τυραννά κιόλας.

Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν διαθέταμε τόσο πολύ χρόνο στις οθόνες, της τηλεόρασης, του υπολογιστή, του κινητού… Η πραγματική ζωή, κι όχι η εικονική πραγματικότητα, είναι έξω από αυτές, στη φύση. Μια βόλτα στον Ταΰγετο, ένα μπάνιο στο Βαθύ, μια βραδιά στην ταβέρνα με φίλους.

Από μικρός μου άρεσε να διαβάζω. Με μανία έψαχνα να βρω βιβλία, όσο τα πενιχρά οικονομικά μου το επέτρεπαν. Σήμερα, μετά λύπης μου διαπιστώνω, πως σχεδόν κανείς δεν πατά το πόδι του στα βιβλιοπωλεία για ν’ αγοράσει βιβλία, αλλά για χαρτικά. Χάρτινη λοιπόν η ζωή μας.

Φταίει το διαδίκτυο, θα υποστηρίξουν πολλοί. Όχι, φίλοι μου, δεν φταίει αυτό. Το διαδίκτυο είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο για να κάνεις τις δουλειές σου. Φταίει η παιδεία μας και η έλλειψη μέτρου στη ζωή μας. Το είπαν οι πρόγονοι, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, το φώναξε ο σοφός πατριώτης, ο Χίλων: “Μέτρον άριστον”. Που πήγε σήμερα το μέτρο;

Θα μου πείτε, όπως κατάντησε η ζωή σήμερα, με μισθούς και συντάξεις πείνας, ποιος να κοιτάξει τα έρμα τα βιβλία; Κι όμως, αυτά θα μας βοηθήσουν να ισορροπήσουμε τη ζωή μας, θα μας κάνουν να βαδίσουμε στο σωστό δρόμο. Όλο και λιγοστεύουν εκείνοι που επιζητούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι σήμερα. Οι πιο πολλοί επιδιώκουν να πλουτίσουν, και στην προσπάθειά τους αυτή, θυσιάζουν την ανθρωπιά και τις αξίες τους.

Στις δύσκολες στιγμές, καλό είναι ν’ ακούμε τους ποιητές μας, και δόξα τω θεώ, έχουμε περίσσευμα από αυτούς. Από τον Όμηρο και τον Σοφοκλή, ως το Σολωμό, τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη, τον Ρίτσο, τον Βρεττάκο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, το Λειβαδίτη και τον γλυκύτατο Παπαδιαμάντη. Αυτοί θα μας δείξουν πότε πρέπει να σηκώσουμε τη φωνή μας, και πότε ν’ αντισταθούμε σιωπώντας.

Όσες φορές βρέθηκα στο βήμα, δεν σταμάτησα να λέω πως πρέπει να υποστηρίξουμε με νύχια και με δόντια τη γλώσσα μας. Οι πρόγονοι μεγαλούργησαν και την έκαναν γνωστή σ’ όλα τα μέρη του τότε κόσμου. Αυτό είναι το όπλο μας σαν λαός, κι αν θέλουμε να επιβιώσουμε, πρέπει να επιβιώσει αυτή. Ας μην την κακοποιούμε λοιπόν, χρησιμοποιώντας ξένες λέξεις στο λόγο και στη γραφή μας...»

«…Σήμερα, με την παρουσία σας εδώ, με κάνατε να νιώσω πως είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη γη, κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό». Καταλήγοντας, ο Γ. Ανωγειάτης απηύθυνε ευχαριστίες σε εκείνους που στηρίζουν και συνδράμουν την πνευματική του διαδρομή: «Ευχαριστώ πρώτα όλους και όλες εσάς, που ήρθατε και με τιμήσατε. Στηρίζομαι στη βοήθειά σας. Είστε οι μοναδικοί μου χορηγοί. Χωρίς εσάς, ίσως και να μην είχα λόγο ύπαρξης σαν συγγραφέας. Ευχαριστώ την αγαπητή Ελένη Δαράκη για την υπέροχη παρουσίασή της, αλλά και για την παραχώρηση του προαυλίου και των καθισμάτων. Ευχαριστώ την καλή φίλη Ζαφειρία, που έσπευσε να με βοηθήσει με την πρώτη, όταν της το ζήτησα. Νομίζω ότι, αν και πρώτη φορά, τα πήγε αρκετά καλά. Ευχαριστώ την επιμελήτρια Ελένη Τζικάκου για το σχεδιασμό του εξωφύλλου, αλλά και για το συντονισμό της βραδιάς, καθώς επίσης και τον εκδότη μου Γιώργο Δημακόγιαννη, για τη στήριξή του. Τέλος ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον εξαιρετικό ερμηνευτή και δημιουργό Πάνο Μπούσαλη».

Ακολούθως, η συντονίστρια της εκδήλωσης κ. Ελένη Τζικάκου ανέγνωσε μηνύματα της κ. Αθηνάς Ζωγράφου-προέδρου της Ένωσης Φιλολόγων Φλώρινας και του πρώην δημάρχου Σπάρτης κ. Δημοσθένη Ματάλα, οι οποίοι έπλεξαν το εγκώμιο της συγγραφικής προσπάθειας του Γ. Ανωγειάτη κι ανέδειξαν πτυχές της προσωπικότητάς του. Στη συνέχεια, στο βήμα ανέβηκαν ο πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας κ. Νικόλαος Κουφός κι ο εκδότης της «Αδούλωτης Μάνης» κ. Γιώργος Δημακόγιαννης, που με τη σειρά τους αναφέρθηκαν στο πάθος και το ταλέντο του συγγραφέα, αλλά και στα κοινωνικά μηνύματα που διαχρονικά επιχειρεί να μεταδώσει στο κοινό μέσα από τα βιβλία του.

 Η συνέχεια της βραδιάς ανήκε στον Λάκωνα τραγουδοποιό κι ερμηνευτή Πάνο Μπούσαλη, ο οποίος με την κιθάρα του και την ξεχωριστή χροιά της φωνής του «ταξίδεψε» μελωδικά το κοινό με γνωστές συνθέσεις Ελλήνων δημιουργών, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

 

Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του «Λακωνικού Τύπου»της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 25 και πλέον ετών

Έκθεση εικόνων

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΒΙΒΛΙΟ
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Το κλίκ της ημέρας
του Ανδρέα Πετρουλάκη

Πρόσφατα Νέα

LINARDI
Koutsoviti