Με χρυσά γράμματα έγραψε το όνομά του στην ιστορία του «Σπάρταθλον» ο 39χρονος υπερμαραθωνοδρόμος από το Αγρίνιο Φώτης Ζησιμόπουλος, κόβοντας πρώτος το νήμα του τερματισμού στον φετινό αγώνα και πετυχαίνοντας, παράλληλα, τον εντυπωσιακό χρόνο των 21 ωρών, 57 λεπτών και 20 δευτερολέπτων. Έγινε, έτσι, ο τρίτος Έλληνας αθλητής που κατακτά τον ιστορικό αγώνα, μετά τον Γιάννη Κούρο και τον Κώστα Ρέππο.
Η νίκη του Φώτη Ζησιμόπουλου, που έφτασε ακμαίος στον τερματισμό μπροστά στο άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα, σκόρπισε συγκίνηση και θαυμασμό.
Ο αθλητής μίλησε στο «Λακωνικό Τύπο» για τα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν κατά τον τερματισμό του στη Σπάρτη, τις θυσίες και τις προπονήσεις του, ενώ αποκάλυψε αν θα λάβει μέρος και στην επόμενη διοργάνωση.
Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν συνειδητοποίησες ότι θα «κόψεις» πρώτος το νήμα του τερματισμού αυτού του μεγάλου και ιστορικού αγώνα; Πως ήταν για σένα η στιγμή που άγγιξες το άγαλμα του Λεωνίδα;
Δεν μπορώ να πω ότι έζησα το 100% των συναισθημάτων μου γιατί πραγματικά κυνηγούσα τον χρόνο. Ειδικά τα τελευταία 40 χιλιόμετρα. Όταν άγγιξα το άγαλμα του Λεωνίδα, τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν ήταν ιδιαίτερα έντονα. Όμως δεν κατάφερα να το ζήσω όπως ακριβώς ήθελα. Πήρα αγκαλιά τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τον πατέρα μου, όμως σιγά – σιγά άρχισα να ζαλίζομαι και είχα ταχυπαλμίες. Ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο καθώς ο οργανισμός μου είχε φτάσει πραγματικά στα όριά του.
Υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης που σκέφτηκες να εγκαταλείψεις τον αγώνα; Πως διαχειρίστηκες τυχόν αρνητικές σκέψεις και την καταπόνηση του σώματος;
Αρνητικές σκέψεις δεν είχα. Ήμουν τυχερός γιατί το μυαλό μου ήταν κενό. Ήμουν εντελώς αφοσιωμένος στον αγώνα, πράγμα που δεν έχω πετύχει ξανά. Πήγαινα χωρίς σκέψεις και, ειλικρινά, οποιαδήποτε σκέψη προσπαθούσα να κάνω, έπεφτε στο κενό. Σκεφτόμουν μόνο τι θα φάω στη διαδρομή, τι θα πιώ, σε πόση ώρα θα συναντήσω την ομάδα μου. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στο στόχο μου.
Γιατί αποφάσισες να τρέξεις στο «Σπάρταθλον»;
Νομίζω πως δεν υπήρξε κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Φυσικά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ιστορικό αγώνα, που με γοήτευε η ιδέα να λάβω μέρος, ήταν μια πρόκληση για μένα. Μου αρέσουν τα ultraraces και μου αρέσει να βάζω νέους στόχους. Η ιδέα «έπεσε» στο τραπέζι από κάποιους φίλους, το συζητήσαμε με τον προπονητή μου και αποφασίσαμε να θέσουμε το «Σπάρταθλον» σαν το μεγάλο στόχο της χρονιάς. Τελικά πήγαν όλα καλά!
Τι απαιτεί η προετοιμασία για έναν τέτοιο αγώνα;
Κάθε αθλητής διαφέρει, ανάλογα με τις ανάγκες του. Εγώ έκανα γύρω στα 200 χιλιόμετρα την εβδομάδα, όμως έκανα προπονήσεις βουνού μέχρι και τον Ιούλιο. Σε άσφαλτο προπονήθηκα ελάχιστα. Είχαμε κάποιους αγώνες στο εξωτερικό στις αρχές του καλοκαιριού και από τον Ιούλιο και μετά ξεκίνησα την προετοιμασία για το «Σπάρταθλον». Έκανα 80 χιλιόμετρα τη μέρα και προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να συμπιέσουμε το πρόγραμμα για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Όσες προπονήσεις και να κάνεις, όσο και να κοπιάσεις το «Σπάρταθλον» πάνω απ’ όλα είναι θέμα ψυχής.
Ποιος ήταν ο πρώτος σου αγώνας; Τι θυμάσαι από αυτόν;
Ο πρώτος μου αγώνας ήταν το 2017 στην Αγιάσο στη Μυτιλήνη. Ήταν ένας μικρός ορεινός αγώνας και αποφάσισα να λάβω μέρος έπειτα από προτροπή φίλων. «Έλα να δούμε πως θα τα πας», μου είπαν και έτσι αποφάσισα να συμμετέχω.
Έχεις κάνεις θυσίες για τον αθλητισμό; Πως καταφέρνεις να βρίσκεις την ισορροπία μεταξύ προπονήσεων, δουλειάς και οικογένειας;
Από το 2018 που ξεκίνησα ζεστά το τρέξιμο, πραγματικά κάνω μόνο θυσίες. Ξυπνάω βράδια για να πάω για προπόνηση. Η οικογένεια που πρέπει να είσαι παρών, η δουλειά μου -γιατί εργάζομαι κανονικά ακόμα και νυχτερινά ωράρια- και ο συνδυασμός των προπονήσεων, μου έχουν φέρει πολλές δυσκολίες. Είχα ξεκινήσει να βλέπω το τρέξιμο σαν δουλειά και αυτό ήταν μεγάλο λάθος μου. Ελπίζω από εδώ και πέρα τα πράγματα να πάνε καλύτερα.
Υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά -σωματικά και πνευματικά- που πρέπει να έχει κάποιος αθλητής για να διακριθεί στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων;
Αν ήμουν προπονητής και είχα να επιλέξω ανάμεσα σε έναν γρήγορο αθλητή με καλά σωματικά στοιχεία και σε έναν σκληρό χαρακτήρα που δουλεύει πολύ και είναι αφοσιωμένος στους στόχους του, θα διάλεγα σίγουρα τον δεύτερο. Πρέπει να έχεις υπομονή και επιμονή και να μην τα παρατάς αν θέλεις να πετύχεις.
Θα σε ξαναδούμε στο «Σπάρταθλον»;
Όταν τελειώνω με έναν αγώνα, δεν λέω εύκολα ότι θα τον ξανατρέξω. Όμως το «Σπάρταθλον» ήταν διαφορετικό. Το «Σπάρταθλον» με συγκίνησε πάρα πολύ και πιστεύω ότι θα συμμετάσχω ξανά.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στη Λέσχη Φωτογραφίας Σπάρτης
Επιμέλεια: Αγγελική Κ. Δαλαμάγκα